Them ‘kërpaçi
si puna ime’ pasi nuk kam qënë shquar asnjëherë si futbollist. Domethënë nuk bëja
pjesë as në ekipin e shkollës, as në të klasës dhe në lagje, kur ndaheshim në
skuadra, mua më binte rradha nga të fundit të zgjidhesha, ose më saktë, të përfundoja
në ndonjë anë.
Në verën e
vitit 1981 bashkë me vëllanë e madh, një shokun e tij dhe një shokun tim kishim
zënë një kabinë te Iliria në Durrës. Besoj se i mbani mend rreshtat e kabinave
prej dërrase të Ilirisë. Ngjitur me ne ishin dy vëllezër binjakë nga Tirana, ndërsa
përballë, pak djathtas, e kishte kabinën Ai vetë - Panajoti.
Kur e pamë për
herë të parë atë mëngjes nuk po u besonim syve. Kishim dalë në atë palo verandë
të kabinës për të pirë kafen e mëngjesit – ndoshta edhe për të ngrënë mëngjesin,
ose thjesht për të shpëtuar pak nga era e djersës, gazrave, dhe duhanit kur përballë
na çfaqjet pamja idilike e familjes së yllit të futbollit shqiptar. Natyrisht,
vëmendjen na e tërhoqi fillimisht Rebeka, gruaja e bukur e Panajotit, që po kujdesej
që dy fëmijët, djalë e vajzë, të hanin mëngjesin. Ndërkohë Panajoti hynte e
dilte duke i shërbyer asaj kafenë. Zotni i vërtetë.
Ne duhet të
ishim të fiksuar me sytë andej pa pikë takti, sepse Panajoti e vuri re dhe na përshëndeti.
Kur mbaruan mëngjesin erdhi dhe na takoi. Ne i ofruam uzo.
Pse uzo?
Sepse uzo kishim me bollëk. Shoku i vëllait tim, Pinia ishte ingjiner kimist
dhe duhet të ishte shumë i aftë pasi bënte një uzo të mrekullueshme. Dhe me
shumicë. Atë pesëmbëdhjetëditësh kemi bërë kurën e uzos. Jo vetëm kaq, por
kishim edhe me çfarë e tërhiqnim Panajotin te kabina jonë. U bëmë miq. Ai nuk
pinte shumë, por dukej që i pëlqente të rrinte ‘me çunat’.
Nuk kam qënë
ndonjëherë tifoz i Partizanit. Kam patur fatin që fëmijërinë ta kaloj në një
shtëpi ku kishim mure të përbashkët me familjen e Arben Çelës dhe s’kisha se si
të mos rritesha me zemrën te Tirana. Pavarësisht tifozllëkut, në atë kohë besoj
se të gjithë e pranonin si të vërtetë të padiskutueshme që Pano ishte numri një
i futbollit shqiptar. Në përfytyrimin tim si fëmijë, Pano qëndronte në një rang
me Pelen – Pano qe më i madhi i Shqipërisë, Pele ishte më i madhi i botës. Bëhej
fjalë për të mëdhenjtë fare. Tifozllëku nuk hynte në punë.
Kur e njoha
unë Panoja duhet të kishte nja pesë-gjashtë vjet që kishte lënë futbollin,
ishte në burrë i qeshur, shumë i butë dhe komunikues. Pasditeve dhe darkave
rrinte me ne deri vonë. Nuk mbaj mend per çfarë flisnim dhe, aq më pak mbaj
mend të kemi folur për futbollin. Turbullt më kujtohet se ata dy binjakët ngjitur
tregonin shumë anekdota ‘me spec’ dhe kishin një humor politik që kalonte në
kufijtë e të rrezikshmes, aq më tepër po të kihet parasysh se flitet për periudhën
më të errët të diktaturës. Panoja qeshte me të madhe.
Futboll
luanim në rërë. Mund të kemi luajtur dy ose tre herë me të. Rrinte në mbrojtje,
ndoshta në portë dhe dilte rrallë në sulm, ngaqë nuk donte të shiste mend. Por nuk
mund të le pa përmendur që në atë fushë ishte një tjetër xhevair – Ledio, djali
i Panajotit, që në atë kohë duhet të ishte nja 12 vjeç dhe shumë shpejt do të bëhej
edhe ai një yll më vete. Nuk ishte Panajoti, ishte Ledio që kur luanim futboll
na vërtiste të gjithë dhe s’e kapnim dot. Panoja qeshte i kënaqur dhe dukshëm
krenar.
Shkurt, unë
kam luajtur futboll me Panajot Panon. Edhe me Ledio Panon. Diçka për t’u
mburrur, apo jo?!
