Drejtuesi i Emisionit: “Pas alarmit të dhënë nga Guardia di Finanzia në Itali për gjetjen e një sasia shqetësuese qesesh plastike, grupi ynë i xhirimit shkoi përgjatë bregdetit shqiptar për të parë gjendjen. Siç e shihni edhe nga pamjet filmike, gjetëm turma të mëdha njerëzish që hidhnin në det qese të mbushura me numra. Gazetarët tanë mësuan se hedhja e numrave në det është aksion mbarëkombëtar i Lëvizjes “T’i Themi Ndal Numërimit!”.
Të ftuar sot në studio kemi kryetarin e lëvizjes “T’i Themi Ndal Numërimit!”, zotin
Gjergj Elez Spahia. Mirëmbrëma!”
Gjergj Elez Spahia: “Mirëmbrëma dhe faleminderit për ftesën!”
Drejtuesi i Emisionit: “A mund të na thoni ç’po ndodh në bregun tonë të Adriatikut?”
Gjergj Elez Spahia: Ajo që po ndodh sot në bregun tonë të Adriatikut është vetëm një ndër aksionet mbarëkombëtare të “Lëvizjes T’i Themi Ndal Numërimit!”, që ka për qëllim ta zhdukë vesin e keq të numërimit në Shqipëri.”
Drejtuesi i Emisionit: “Po pse pikërisht numërimin?”
Gjergj Elez Spahia: “Sespse numërimi paraqet rrezik për kombin shqiptar. Shqiptarët nuk i honepsin numrat. Shumë prej tyre kanë alergji me pasoja serioze që variojnë nga dhimbjet e kokës, prerjet e barkut, deri te agresivitetit shoqëror. Jo rastësisht, pas çdo votimi tek ne ka protesta të fuqishme dhe akte dhune.”
Drejtuesi i Emisionit: “Po në kohën e diktaturës, pse s’kishte akte të tilla?”
Gjergj Elez Spahia: “Në kohën e komunizmit nuk kishte akte të tilla, pasi numërimi përdorej me shumë kriter, vetëm kur ishte e domosdoshme. Në raste zgjedhjesh nuk të binte njeri në qafë me numra. Njerëzit votonin, por asnjë nuk i numëronte votat. Përdorej vetëm numër: 99.9 përqind. I ndarë në gjithë atë popullsi, kjo nuk shkaktonte asnjë pasojë. Ndërsa tani numërimi po çorodit dynjanë. Sa herë ka zgjedhje, dhe na duhet të numërojmë, ne lëmë kokrrën e namit.”
Drejtuesi i Emisionit: “Sipas jush, komunistët nuk numëronin?”
Gjergj Elez Spahia: “Jo, komunistët nuk numëronin as të vdekurit, as të vrarët. Këtë e bënë të qartë që kur erdhën në pushtet. Kur përgatiteshin të shkonin në Konferencën e Paqes në Paris, shokun Enver e pyetën: 'A t'i numërojmë sa dëshmorë kanë rënë gjatë luftës?' 'Jeni në vete?' iu përgjegj udhëheqësi. 'Sa kilometra katrore është Shqipëria?’ ‘Njëzetetetëmijë,ë i thanë. ‘Vini nga një në çdo kilometër, që të tregojmë se kemi bërë rezistencë me gjak pëllëmbë për pëllëmbë.' Dhe kështu u bë. Kësaj i them zgjidhje unë. Zgjidhje që vë mbi të gjitha interesat e popullit. Avazet e numërimit rifilluan vetëm pas viteve '90të.”
Drejtuesi i Emisionit: "A ishte vëtëm komunizmi shqiptar kundër numërimit, apo gjithë komunizmi botëror?”
Gjergj Elez Spahia: "Të gjithë! Komunizmi dhe numrat s’para shkojnë mirë. Ja, si e shpjegoni ju që Revolucioni i Tetorit ka ndodhur në Nëntor? Thjesht ngaqë janë ngatërruar muajt që përmbajnë numra. Po te kishte ndodhur në Qershor (muaj pa numra), asnjeri s’do ta kishte ngatërruar me Korrikun."
Drejtuesi i Emisionit: “E mahnitshme!”
Gjergj Elez Spahia: “Por kjo s’është e lidhur vetëm me komunizmin. Numërimi, ose mos-numërimi është pjesë e strategjisë kombëtare për mbijetesë. Ne nuk mund të numërojmë në një kohë kur as fqinjët tanë që nuk na e duan të mirën nuk numërojnë. Mosnumërimit nuk mund t’i përgjigjesh me numërim, por me mosnumërim. Prandaj edhe ne vendosëm të ngremë lëvizjen patriotike “T’i Themi Ndal Numërimit!”
Drejtuesi i Emisionit: “Si ka ecur deri tani lëvizja?”
Gjergj Elez Spahia: “Lëvizja është përqafuar fort nga populli. Mjaft fort. Veçanërisht aksioni i fundit i heqjes qafe të numrave është pritur me enthusiazëm të papërshkruar. Siç e shikoni nga pamjet filmike vullnetarë të shumtë nga të katër anët kanë ardhur për të mbushur qese me numra dhe për t’i hedhur në det.”
Drejtuesi i Emisionit: “Grupit tonë të xhirimit i ra në sy numri i madh i njerëzve që përkrahin lëvizjen tuaj. Si arritët ta bëni këtë? Si e bindët popullin të hiqte dorë nga numrat?”
Gjergj Elez Spahia: “Fare thjeshtë. Ne e shtrojmë çështjen kështu: ‘Kush i thotë ndal numërimit, është shqiptar, patriot, nacionalist. Kush vazhdon me numërimin, është antikombëtar, i shitur te fqinjët ose i paguar prej tyre.’”
Drejtuesi i Emisionit: “Po nuk patët vështirësi në fillim?”
Gjergj Elez Spahia: “Natyrisht që patëm. Por ne u treguam të zgjuar. E nisëm nga stadiumet, në ndeshjet ndërkombëtare të futbollit. Pritëm sa të kalonte ekipi ynë në avantazh, pastaj dolëm para tifozëve dhe iu thamë: ‘Doni të vazhdoni numërimin apo t'i themi ndal numërimit?’ Të gjithë donin rezultati të mbetej në favorin tonë, prandaj filluan të bërtisnin njëzëri: “T’i themi ndal numërimit!”. Tifozët e futbollit u bënë aktivistët më të zëshëm të lëvizjes.”
Drejtuesi i Emisionit (me djallëzi): “Sa vullnetarë kanë dalë?”
Gjergj Elez Spahia (pa e ngrënë atë kokërr ulliri): “Natyrisht, ne nuk i numërojmë njerëzit tanë. Dhe as që kemi ndërmend t’i numërojmë. Le që, edhe sikur të duam t’i numërojmë, tani s’kanë mbetur edhe shumë numra. Mendojmë që brenda një kohe të shkurtër t’i lajmë duart përfundimisht nga numrat. Mënyra më e efektshme për t’i thënë ndal numërimit është që të heqësh qafe numrat.”
Drejtuesi i Emisionit: “Si do t’ia bëni pastaj?”
Gjergj Elez Spahia: “Ka metoda të tjera. Ne do të përpiqemi të përdorim në shkallë të gjerë njërën prej tyre dhe jemi të bindur se do t’ia dalim për bukuri.”
Drejtuesi i Emisionit: “Vërtet?! Ç’është kjo metodë?!”
Gjergj Elez Spahia: “Hë për hë nuk jam i autorizuar nga kryesia e lëvizjes “T’i Themi Ndal Numërimit!” që të jap hollësi. Metoda nuk është e re. Ajo është përdorur gjerësisht jo vetëm te ne, por në të gjithë Ballkanin. Megjithatë, për të mos iu lënë të ktheheni duarbosh, po iu them vetëm emrin e saj. Quhet metoda “QESIM”.
Drejtuesi i Emisionit: “Ju falemnderit për bisedën. Përpara se të ndahemi, le të ndjekim edhe disa pamje filmike.”
Në ekran çfaqet Kryetari i Lëvizjes “T’i themi Ndal Numërimit!” duke iu afruar një grupi njerëzish që shtyjnë me mundim drejt detit një qese të madhe të zezë.
Gjergj Elez Spahia (duke folur për kamerën): “Kjo qese duket shumë e rëndë. Me siguri është mbushur me numra me shumë shifra. Le t’i përshëndesim vullnetarët: “T’i Themi Ndal Numërimit!” o trima!”
“T’i Themi Ndal Numërimit, patsh, o Kryetar,” përgjigjen vullnetarët dhe e shtojnë ethusiazmin në punë
Monday, May 23, 2011
Bisedë në Studio 3
Arben Kallamata
Drejtuesi i Emisionit: Mirëmbrëma të dashur teleshikues. Siç e dini, i gjithë vendi është përfshirë nga kriza e numrave. Veçanërisht i mprehtë është bërë problemi i numërimit në lidhje me votimin për Kryetarin e Bashkisë të kryeqytetit. Megjithëse rezultati tanimë është dhënë, ai u nxorr në bazë të numërimit, dhe kjo nuk është e mjaftueshme për t’ua mbushur mendjen njerëzve. Metoda e numërimit është tashmë krejtësisht e diskretituar, dhe përpara kombit del detyrë urgjente e gjetjes së një metode tjetër. Në këtë gjendje është shpresëdhënës fakti që ka mendje novatore që mendojnë për risi – për reformim të plotë të sistemit të votimit, duke shmangur numërimin. Pikërisht për të na folur për dy metodat e fundit, kemi ftuar në studio zotin Koço Kandari dhe zonjën Matilda Kuti. Mirëmbrëma dhe mirëse keni ardhur në studion tonë.
Të dy të ftuarit njëzëri: Mirëmbrëma dhe falemnderit për ftesën.
Drejtuesi i Emisionit: Le ta nisim me ju, zoti Koqo.
Koço Kandari: Koço.
Drejtuesi i Emisionit: Më falni. Unë jam me origjinë nga Shkodra dhe e ngatërroj shpesh “ç” me “q”. Mund t’iu thërras zoti Koçe?
Koço Kandari: Jo, mund të më thërrisni vetëm Zoti Koço. Kaq të vështirë e keni?
Drejtuesi i Emisionit: Do të përpiqem. Pra, zoti Ko...çço, le t’i kthehemi thelbit të bisedës. Cila është metoda që propozoni ju për llogaritjen e votave të hedhura për kandidatët për Kryetar Bashkije në Tiranë?
Koço Kandari: Shumë e thjeshtë. Meqë numërimi nuk funksionon dhe rezultati i nxjerrë nga KQZ nuk ia mbush mendjen njeriu, unë propozoj që t’i peshojmë. T’i vemë në kandar. I ndajmë, votat e njërit kandidat nga njëra anë, votat e kandidatit tjetër nga ana tjetër. Andej nga anon koqja e kandarit, andej shkon edhe fitorja. Kandari s’të rren.
Drejtuesi i Emisionit: Fantastike. Si s’i kishte shkuar njeriu ndërmend më parë për këtë metodë. E thjeshtë dhe e efektshme.
Matilda Kuti: Nuk është keq. Vetëm se lë shteg për manipulime.
Koço Kandari: Si mund të manipulosh me kandarin? Kandari ri më drejt nga të gjithë.
Matilda Kuti: Natyrisht që manipulohet me kandarin. Manipulim do të thotë përdorim dore. Kush nuk e përdor dorën në kandar? Mund të manipulosh edhe me fletët e votave. Për shembull, nëse dikush i njom votat e njërit kandidat, ato mund të peshojnë më shumë.
Koço Kandari: Atëherë, ta bëjmë me ligj, që të mos lejohet futja e ujit në qendrat e votimit.
Drejtuesi i Emisionit: Këtë mund ta bësh. Megjithatë, vështirë t’i kontrollosh ata që duan të bëjnë manipulime dhe që mund t’i pshurrin votat.
Matilda Kuti: Pikërisht. Del pastaj që fiton pikërisht ai që i ka votat më të pshurrura.
Drejtuesi i Emisionit: Po ju, zonja Matilda, çfarë propozoni.
Matilda Kuti: Unë propozoj që të fitojë ai që e ka më të gjatë.
Drejtuesi i Emisionit dhe Koço Kandari duke kërcyer nga ndenjëset: Si? Ç’do të thotë kjo?
Matilda Kuti: Mos u shqetësoni dhe mos u keqkuptoni. Propozimi im ka të bëjë thjesht me gjatësinë. Ua nxjerr jashtë të dy kandidatëve dhe i ve përkrah njëri-tjetrit për t’ua parë se kujt i shkon më gjatë.
Drejtuesi i Emisionit: Dhe ju mendoni vërtet që kandidati që e ka më të gjatë e meriton të zgjidhet Kryetar i Bashkisë?
Matilda Kuti: Pa dyshim. Sa më të gjatë, aq më të mirë. Keni dëgjuar kur thonë që gjatësia s’ka rëndësi? Përralla me mbret. Për mua gjatësia është tepër e rëndësishme.
Koço Kandari: Më falni, po unë s’po kuptoj asgjë. Për çfarë gjatësie po flitet këtu?
Drejtuesi i Emisionit: Po hë, o Koqo, se po flasim për gjatësinë e...
Matilda Kuti: Për gjatësinë e votave.
Drejtuesi i Emisionit: Të votave?! Si të votave? Unë kujtova se...
Matilda Kuti: Patjetër që të votave. Ua nxjerr votat nga kutija kandidatëve dhe i shtron në rradhë, njëra pas tjetrës, për gjatësi, deri sa të shkojnë. Krijon dy rreshta të gjatë. Kandidati që e ka më të gjatë fiton.
Drejtuesi i Emisionit: Unë them që Edi Rama e ka më të gjatë.
Matilda Kuti: Nuk i dihet. Nga fotot që e qarkulluara në internet s’të mbushet shumë mendja.
Koço Kandari: Prapë po më hutoni, a po flisni për gjatësinë e votave apo për...
Drejtuesi i Emisionit: Siç e shikoni të dashur shikues, kemi dy propozime mjaft interesante. Që të dyja paraqesin nga një metodë origjinale për zëvendësimin e numërimit. Të dyja propozimet i janë bërë KQZ dhe Parlamentit shqiptar, por çështja ka ngecur, pasi nuk dihet se cili nga këta të dy do të zgjidhet. Mendohet që zgjedhja e propozimit më të përshtatshëm të bëhet me anë të një votimi. Pyetja është, ç’do të bëjmë nëse për këto propozime votohet 50/50?! Përgjigjen ia leme teleshikuesve ta mendojnë.
Duke falenderuar të ftuarit në bisedën tonë, natën e mirë dhe mirupafshim.
Drejtuesi i Emisionit: Mirëmbrëma të dashur teleshikues. Siç e dini, i gjithë vendi është përfshirë nga kriza e numrave. Veçanërisht i mprehtë është bërë problemi i numërimit në lidhje me votimin për Kryetarin e Bashkisë të kryeqytetit. Megjithëse rezultati tanimë është dhënë, ai u nxorr në bazë të numërimit, dhe kjo nuk është e mjaftueshme për t’ua mbushur mendjen njerëzve. Metoda e numërimit është tashmë krejtësisht e diskretituar, dhe përpara kombit del detyrë urgjente e gjetjes së një metode tjetër. Në këtë gjendje është shpresëdhënës fakti që ka mendje novatore që mendojnë për risi – për reformim të plotë të sistemit të votimit, duke shmangur numërimin. Pikërisht për të na folur për dy metodat e fundit, kemi ftuar në studio zotin Koço Kandari dhe zonjën Matilda Kuti. Mirëmbrëma dhe mirëse keni ardhur në studion tonë.
Të dy të ftuarit njëzëri: Mirëmbrëma dhe falemnderit për ftesën.
Drejtuesi i Emisionit: Le ta nisim me ju, zoti Koqo.
Koço Kandari: Koço.
Drejtuesi i Emisionit: Më falni. Unë jam me origjinë nga Shkodra dhe e ngatërroj shpesh “ç” me “q”. Mund t’iu thërras zoti Koçe?
Koço Kandari: Jo, mund të më thërrisni vetëm Zoti Koço. Kaq të vështirë e keni?
Drejtuesi i Emisionit: Do të përpiqem. Pra, zoti Ko...çço, le t’i kthehemi thelbit të bisedës. Cila është metoda që propozoni ju për llogaritjen e votave të hedhura për kandidatët për Kryetar Bashkije në Tiranë?
Koço Kandari: Shumë e thjeshtë. Meqë numërimi nuk funksionon dhe rezultati i nxjerrë nga KQZ nuk ia mbush mendjen njeriu, unë propozoj që t’i peshojmë. T’i vemë në kandar. I ndajmë, votat e njërit kandidat nga njëra anë, votat e kandidatit tjetër nga ana tjetër. Andej nga anon koqja e kandarit, andej shkon edhe fitorja. Kandari s’të rren.
Drejtuesi i Emisionit: Fantastike. Si s’i kishte shkuar njeriu ndërmend më parë për këtë metodë. E thjeshtë dhe e efektshme.
Matilda Kuti: Nuk është keq. Vetëm se lë shteg për manipulime.
Koço Kandari: Si mund të manipulosh me kandarin? Kandari ri më drejt nga të gjithë.
Matilda Kuti: Natyrisht që manipulohet me kandarin. Manipulim do të thotë përdorim dore. Kush nuk e përdor dorën në kandar? Mund të manipulosh edhe me fletët e votave. Për shembull, nëse dikush i njom votat e njërit kandidat, ato mund të peshojnë më shumë.
Koço Kandari: Atëherë, ta bëjmë me ligj, që të mos lejohet futja e ujit në qendrat e votimit.
Drejtuesi i Emisionit: Këtë mund ta bësh. Megjithatë, vështirë t’i kontrollosh ata që duan të bëjnë manipulime dhe që mund t’i pshurrin votat.
Matilda Kuti: Pikërisht. Del pastaj që fiton pikërisht ai që i ka votat më të pshurrura.
Drejtuesi i Emisionit: Po ju, zonja Matilda, çfarë propozoni.
Matilda Kuti: Unë propozoj që të fitojë ai që e ka më të gjatë.
Drejtuesi i Emisionit dhe Koço Kandari duke kërcyer nga ndenjëset: Si? Ç’do të thotë kjo?
Matilda Kuti: Mos u shqetësoni dhe mos u keqkuptoni. Propozimi im ka të bëjë thjesht me gjatësinë. Ua nxjerr jashtë të dy kandidatëve dhe i ve përkrah njëri-tjetrit për t’ua parë se kujt i shkon më gjatë.
Drejtuesi i Emisionit: Dhe ju mendoni vërtet që kandidati që e ka më të gjatë e meriton të zgjidhet Kryetar i Bashkisë?
Matilda Kuti: Pa dyshim. Sa më të gjatë, aq më të mirë. Keni dëgjuar kur thonë që gjatësia s’ka rëndësi? Përralla me mbret. Për mua gjatësia është tepër e rëndësishme.
Koço Kandari: Më falni, po unë s’po kuptoj asgjë. Për çfarë gjatësie po flitet këtu?
Drejtuesi i Emisionit: Po hë, o Koqo, se po flasim për gjatësinë e...
Matilda Kuti: Për gjatësinë e votave.
Drejtuesi i Emisionit: Të votave?! Si të votave? Unë kujtova se...
Matilda Kuti: Patjetër që të votave. Ua nxjerr votat nga kutija kandidatëve dhe i shtron në rradhë, njëra pas tjetrës, për gjatësi, deri sa të shkojnë. Krijon dy rreshta të gjatë. Kandidati që e ka më të gjatë fiton.
Drejtuesi i Emisionit: Unë them që Edi Rama e ka më të gjatë.
Matilda Kuti: Nuk i dihet. Nga fotot që e qarkulluara në internet s’të mbushet shumë mendja.
Koço Kandari: Prapë po më hutoni, a po flisni për gjatësinë e votave apo për...
Drejtuesi i Emisionit: Siç e shikoni të dashur shikues, kemi dy propozime mjaft interesante. Që të dyja paraqesin nga një metodë origjinale për zëvendësimin e numërimit. Të dyja propozimet i janë bërë KQZ dhe Parlamentit shqiptar, por çështja ka ngecur, pasi nuk dihet se cili nga këta të dy do të zgjidhet. Mendohet që zgjedhja e propozimit më të përshtatshëm të bëhet me anë të një votimi. Pyetja është, ç’do të bëjmë nëse për këto propozime votohet 50/50?! Përgjigjen ia leme teleshikuesve ta mendojnë.
Duke falenderuar të ftuarit në bisedën tonë, natën e mirë dhe mirupafshim.
Sunday, May 22, 2011
Të fitosh nga tërheqja
(Një vështrim pak më i hollësishëm i propozimit të Kadaresë)
Arben Kallamata
Kërkesa që Kadare i bëri publikisht Bashës për t’u tërhequr nga gara për Bashkinë e Tiranës u përshëndet, siç pritej, me britma tipike tifozash – përkrahësit e Bashës e vërshëllyen si një ndërhyrje të papranueshme, ndërsa përkrahësit e Ramës e brohoritën si penallti në favor të kandidatit të tyre. Me siguri Kadare nuk është habitur aspak nga reagimi – ai e shpreh fare hapur në letër që e ka fare të qartë si do të pritet propozimi i tij. Megjithatë, edhe pse e ka ditur reagimin, Kadare e ka shkruar letrën dhe publikuar atë. Kjo tregon që ai shkruan për ata që dijnë të lexojnë.
Pse zgjodhi Kadare Bashën, dhe jo Ramën? Tifozët e kanë përgjigjen në majë të gjuhës: ngaqë Kadare është i majtë. Jo, Kadare nuk është i majtë, dhe nuk besoj se ka ndonjë simpati as për Ramën, dhe as për tifozët e tij. Po atëherë?
Po ta mendosh hollë, tërheqja e Bashës në të mirë të të gjithëve, absolutisht të të gjithëve. Është nga ato që në anglisht iu thonë “win - win situation”.
Së pari, fiton Shqipëria dhe shqiptarët, pasi zgjidhet një situatë absurde, e turpshme, e pafalshme, idiote. Shmangen protestat dhe ekstremizmi që është gati të vërshojë rrugëve sa herë që ka situatat të tilla. Ftohen gjakrat e nxehta dhe i tregohet botës se edhe ne dijmë të arrijmë mirëkuptim. Bëhet një hap i madh dhe i sigurt drejt integrimit.
Së dyti, fiton demokracia, pasi futet në kulturë një element i ri. Në kushtet e ndarjes 50 / 50 të votave, kushdo që mund të jetë përpara, do të arrinte një fitore shumë të sikletshme.
Së treti, fitojnë lojtarët kryesorë të kësaj gare.
Fituesi kryesor, pa dyshim, do të ishte Berisha. Politikisht, Berishës i leverdis shumë më tepër që Rama të mbetet kryetar bashkije, se sa të mos mbetet. Rama i hyri zgjedhjeve lokale duke i paraqitur ato si një fushatë kombëtare për t’i treguar vendin Berishës, si një referendum popullor kundër tij. Faktikisht, në këndvështrimin e referendumit, ai e ka humbur plotësisht. Rama ka luajtur politikisht keq, fiton apo nuk fiton. Ai do të dalë krejt i diskretituar nga kjo fushatë. As roli i inatçorit që konteston zgjedhjet me protesta nuk ka për t’i sjellë ndonjë përfitim.
Për Berishën, Rama mbetet kryetari më i volitshëm i Partisë Socialiste, pasi ai nuk duket të ketë ambicie për pushtet qëndror. Për të ka rëndësi marrja e Bashkisë së Tiranës. Këtë e vërtetoi në zgjedhjet qendrore, kur nuk pranoi të dorëhiqej nga Bashkia para se t’i hynte betejës për të marrë pushtetin. Këtë e vërtetoi edhe këtë vit, kur i dha zgjedhjeve lokale tonin e zgjedhjeve qendrore. Rama e ka kthyer Partinë Socialiste në repart sulmi që ai e përdor për të marrë Bashkinë e Tiranës. Një ulje e tillë e ambicieve të rivalit kryesor politik është dhuratë nga qielli për Berishën.
Nëse Rama fiton (aq më tepër me ndihmën e zemërgjerësisë së Bashës), ai mbetet kryetar partie dhe Kryetar Bashkie. Krejtësisht i diskretituar, pa asnjë të drejtë morale për të synuar pushtetin qendror - i dhjerë por krenar.
Nëse nuk fiton Rama por Basha, atëherë socialistët duhet të jenë patjetër të detyruar të ndërrojnë kryetarin e partisë. Pra të heqin Ramën, që është aset për Berishën, dhe të zgjedhin një tjetër. Ky tjetri do të kërkojë të marrë në dorë pushtetin qendror. Natyrisht, Berisha do të preferonte Ramën, të cilin e mban kollaj larg postit të Kryeministrit duke e ëmbëlsuar me Bashkinë e Tiranës, ndaj dikujt tjetër, kushdo qoftë ky.
Fitues, sipas hesapit të tij, do të ishte edhe Rama. Rama kërkon të jetë Kryetar i Bashkisë së Tiranës. Po ia dhuroi Basha, ai do të jetë më se i lumtur, dhe do të heqë dorë nga protestat, duke lëpirë gjithë qef kockën që i është dhënë.
Veçanërisht Basha vetë do të dilte i fituar nëse tërhiqej nga pretendimi për Bashkinë. Ai do të dilte moralisht fitimtar, sidomos nëse do të ndërmerrte gjestin e “dhurimit” të fitores kundërshtarit në kushtet e barazimit. Një veprim i tillë do t’i grumbullonte Bashës kapital të pallogaritshëm politik. Basha është i ri dhe do të dijë se si ta përdorë këtë kapital në të ardhmen.
Së fundi, fitues do të dilnin edhe anëtarët e Komisionit Qendror të Zgjedhjeve, të cilët vazhdojnë të diskretitohen çdo ditë në mënyrën më të shëmtuar të mundshme. Deri tani, ata kanë vërtetuar që iu mungon plotësisht integriteti, shtylla kurrizore, ndershmëria, pavarësia, përgjegjësia qytetare dhe çdo tipar tjetër njerëzor. Tërheqja e Bashës nuk mund t’ua kthejë atyre këto tipare të humbura, por të paktën do t’i bëjë të harrohen se kush janë.
Kadare e ka menduar propozimin e tij kryesisht në planin e gjerë moral. Por, edhe në planin e leverdive dhe përllogaritjeve individuale, propozimi mbetet jashtëzakonisht i logjikshëm dhe praktik.
Arben Kallamata
Kërkesa që Kadare i bëri publikisht Bashës për t’u tërhequr nga gara për Bashkinë e Tiranës u përshëndet, siç pritej, me britma tipike tifozash – përkrahësit e Bashës e vërshëllyen si një ndërhyrje të papranueshme, ndërsa përkrahësit e Ramës e brohoritën si penallti në favor të kandidatit të tyre. Me siguri Kadare nuk është habitur aspak nga reagimi – ai e shpreh fare hapur në letër që e ka fare të qartë si do të pritet propozimi i tij. Megjithatë, edhe pse e ka ditur reagimin, Kadare e ka shkruar letrën dhe publikuar atë. Kjo tregon që ai shkruan për ata që dijnë të lexojnë.
Pse zgjodhi Kadare Bashën, dhe jo Ramën? Tifozët e kanë përgjigjen në majë të gjuhës: ngaqë Kadare është i majtë. Jo, Kadare nuk është i majtë, dhe nuk besoj se ka ndonjë simpati as për Ramën, dhe as për tifozët e tij. Po atëherë?
Po ta mendosh hollë, tërheqja e Bashës në të mirë të të gjithëve, absolutisht të të gjithëve. Është nga ato që në anglisht iu thonë “win - win situation”.
Së pari, fiton Shqipëria dhe shqiptarët, pasi zgjidhet një situatë absurde, e turpshme, e pafalshme, idiote. Shmangen protestat dhe ekstremizmi që është gati të vërshojë rrugëve sa herë që ka situatat të tilla. Ftohen gjakrat e nxehta dhe i tregohet botës se edhe ne dijmë të arrijmë mirëkuptim. Bëhet një hap i madh dhe i sigurt drejt integrimit.
Së dyti, fiton demokracia, pasi futet në kulturë një element i ri. Në kushtet e ndarjes 50 / 50 të votave, kushdo që mund të jetë përpara, do të arrinte një fitore shumë të sikletshme.
Së treti, fitojnë lojtarët kryesorë të kësaj gare.
Fituesi kryesor, pa dyshim, do të ishte Berisha. Politikisht, Berishës i leverdis shumë më tepër që Rama të mbetet kryetar bashkije, se sa të mos mbetet. Rama i hyri zgjedhjeve lokale duke i paraqitur ato si një fushatë kombëtare për t’i treguar vendin Berishës, si një referendum popullor kundër tij. Faktikisht, në këndvështrimin e referendumit, ai e ka humbur plotësisht. Rama ka luajtur politikisht keq, fiton apo nuk fiton. Ai do të dalë krejt i diskretituar nga kjo fushatë. As roli i inatçorit që konteston zgjedhjet me protesta nuk ka për t’i sjellë ndonjë përfitim.
Për Berishën, Rama mbetet kryetari më i volitshëm i Partisë Socialiste, pasi ai nuk duket të ketë ambicie për pushtet qëndror. Për të ka rëndësi marrja e Bashkisë së Tiranës. Këtë e vërtetoi në zgjedhjet qendrore, kur nuk pranoi të dorëhiqej nga Bashkia para se t’i hynte betejës për të marrë pushtetin. Këtë e vërtetoi edhe këtë vit, kur i dha zgjedhjeve lokale tonin e zgjedhjeve qendrore. Rama e ka kthyer Partinë Socialiste në repart sulmi që ai e përdor për të marrë Bashkinë e Tiranës. Një ulje e tillë e ambicieve të rivalit kryesor politik është dhuratë nga qielli për Berishën.
Nëse Rama fiton (aq më tepër me ndihmën e zemërgjerësisë së Bashës), ai mbetet kryetar partie dhe Kryetar Bashkie. Krejtësisht i diskretituar, pa asnjë të drejtë morale për të synuar pushtetin qendror - i dhjerë por krenar.
Nëse nuk fiton Rama por Basha, atëherë socialistët duhet të jenë patjetër të detyruar të ndërrojnë kryetarin e partisë. Pra të heqin Ramën, që është aset për Berishën, dhe të zgjedhin një tjetër. Ky tjetri do të kërkojë të marrë në dorë pushtetin qendror. Natyrisht, Berisha do të preferonte Ramën, të cilin e mban kollaj larg postit të Kryeministrit duke e ëmbëlsuar me Bashkinë e Tiranës, ndaj dikujt tjetër, kushdo qoftë ky.
Fitues, sipas hesapit të tij, do të ishte edhe Rama. Rama kërkon të jetë Kryetar i Bashkisë së Tiranës. Po ia dhuroi Basha, ai do të jetë më se i lumtur, dhe do të heqë dorë nga protestat, duke lëpirë gjithë qef kockën që i është dhënë.
Veçanërisht Basha vetë do të dilte i fituar nëse tërhiqej nga pretendimi për Bashkinë. Ai do të dilte moralisht fitimtar, sidomos nëse do të ndërmerrte gjestin e “dhurimit” të fitores kundërshtarit në kushtet e barazimit. Një veprim i tillë do t’i grumbullonte Bashës kapital të pallogaritshëm politik. Basha është i ri dhe do të dijë se si ta përdorë këtë kapital në të ardhmen.
Së fundi, fitues do të dilnin edhe anëtarët e Komisionit Qendror të Zgjedhjeve, të cilët vazhdojnë të diskretitohen çdo ditë në mënyrën më të shëmtuar të mundshme. Deri tani, ata kanë vërtetuar që iu mungon plotësisht integriteti, shtylla kurrizore, ndershmëria, pavarësia, përgjegjësia qytetare dhe çdo tipar tjetër njerëzor. Tërheqja e Bashës nuk mund t’ua kthejë atyre këto tipare të humbura, por të paktën do t’i bëjë të harrohen se kush janë.
Kadare e ka menduar propozimin e tij kryesisht në planin e gjerë moral. Por, edhe në planin e leverdive dhe përllogaritjeve individuale, propozimi mbetet jashtëzakonisht i logjikshëm dhe praktik.
Saturday, May 21, 2011
Njoftim
Dje ne Youtube u qarkullua nje video sipas te ciles Presidenti i Shqiperise e kishte hedhur fleten e verdhe te votimit ne kutine e gabuar. Me duket se i bijen kot ne qafe. Presidenti votoi drejt: E verdha para - kafja mbrapa.
Njofim
Njoftohet se ne Shqiperi po perdoret nje sistem i ri numerimi. Nuk dihen hollesite, por thuhet se po numerohet pa pasur nevojen e numrave. Eshte gjetur dicka tjeter, me e nderlikuar. Ndersa numrat, i kane mbledhur te gjithe, i kane futur ne qese plastike, dhe po i hedhin ne det.
Sunday, May 15, 2011
Bisedë në Studio 1
Arben Kallamata
Drejtuesi i emisionit: Mirëmbrëma të dashur teleshikues. Sonte kemi ftuar në studio anëtartët e Komisionit të Qendrës së Votimit Nr. 5 në Tiranë…
Një nga anëtarët: Ahem, më falni që po ndërhyj, por ne s’vijmë nga qendr Nr. 5, po nga qendra Nr. 6.
Një anëtar tjetër: Jo, ore, mos ia fut kot. Ne jemi nga qendra Nr. 4.
(Zëra që mbysin njëri-tjetrin)
Drejtuesi i emisionit: Në rregull. Le të themi qendra X e kryeqytetit. Në fund të fundit numri i qendrës s’ka shumë rëndësi. Le të fillojmë me paraqitjen e të ftuarve. Për të shmangur numërimin, po filloj nga e majta në të djathtë.
- Ahem!
Drejtuesi i emisionit: Më falni, nga e djathta në të majtë…Ose më mirë, qe këtej deri andej. Këtu kemi zotin Selaudin Hoxha, komisioner i Partisë Demokristiane; pastaj zotin Marenglen Treshi, komisioner i Partisë Demokratike, zotin Rrapo Trungu, komisioner i Partisë Republikane (të rindërtuar) dhe zonjën Parashqevi Dymbëdhjeta, komisionere e Partisë Socialiste. Mirëmbrëma dhe mirëse keni ardhur në studion tonë.
Të gjithë - Mirëmbrëma!
Drejtuesi i emisionit: Si shkoi numërimi i votave në qendrën tuaj?
Rrapo Trungu – Nuk ka mbaruar ende. Ne pranuam të vijmë në studio sepse na duhet të bëjmë një pushim nga puna e gjatë dhe e lodhshme e numërimit.
Drejtuesi i emisionit: Vërtet? Pse aq e vështirë është?
Parashqevi Dymbëdhjeta: Shumë vetë mendojnë se është punë e lehtë. Por është e tmerrshme të kesh të bësh me numërim.
Drejtuesi i emisionit – Ku qëndron vështirësia?
Marenglen Treshi – Varet nga njeriu. Për mua, njëshet dhe dhjetëshet janë të kollajshme. Por kur fillon dhe hyn te qindshet, puna ngatërrohet.
Selaudin Hoxha – Për ne si grup e keqja nisi që me numrat njëzetë dhe dyzetë.
Drejtuesi i emisionit – Si kështu?
Selaudin Hoxha – Fajin duhet ta ketë shqipja. Në vend që të thuhet dydhjetë, thuhet njëzet. Në vend që të thuhet katërdhjetë, siç i themi ne shkodranët, thuhet dyzet. Pse? Me këtë logjikë duhet të kishim edhe trezet, për gjashtëdhjetën, ose gjashtëzet, për tetëdhjetën.
Drejtuesi i emisionit – Katërzet për tetëdhjetën.
Selaudin Hoxha – E shikon si ngatërrohesh?
Rrapo Trungu – Nuk mund të thuash “dydhjet”. S’ka kuptim. E saktë do të ishte “dy dhjesin” po kjo s’di pse ta vret veshin.
Parashqevi Dymbëdhjeta – Ja, që këtu na lindën mosmarrëveshjet e para, dhe u pezullua numërimi të Hënën dhe të Martën.
Drejtuesi i Emisionit – Si e zgjidhët?
Marenglen Treshi – Na e zgjidhi Ambasador Avziu të Mërkurën. Burrë i mirë shumë.
Parashqevi Dymbëdhjeta – Po ti ku e pe që ishte burrë i mirë, apo të dha ndonjë birrë?
Marenglen Treshi – Si s’ke turp, je dhe goxha grua.
Sherr i madh. Flasin të gjithë përnjëherësh.
Drejtuesi i Emisionit: Pasi zgjidhët punën e njëzetës dhe dyzetës, besoj se punët do iu kenë vajtur vaj.
Parashqevi Dymbëdhjeta: Po ç’vaj, mo! Vaj thotë! Pastaj filloi avazi. Hymë te numërimet me qindëshe. Obobo, sa të vështira. Më keq se provimet e maturës.
Selaudin Hoxha – Pa le kur mbërritëm te mijshet. Aty u bëmë lëmsh fare dhe nuk vazhdonim dot.
Rrapo Trungu – E imagjinoni dot?! Duheshin numra me mijëshe, me qindëshe, me dhjetëshe dhe me njëshe.
Marenglen Treshi – Si përshembull “njëmijë e treqind e katërdhjetë e dyzetë e pesë…”
Rrapo Trungu – Mjaft, Marenglen se mua më zë koka kur dëgjoj fjalë të tilla.
Parashqevi Dymbëdhjeta – Aman, mos na thoni gjëra të tmerrshme tani.
Marenglen Treshi – Ose “katërmijë e dyqind e pesëdhjetë e shtatë…”
Parashqevi Dymbëdhjeta – Ika unë. Nuk vazhdoj dot. Kam alergji nga numrat.
Rrapo Trungu – Edhe unë. Kam të prera të forta në bark
Ngrihen të gjithë.
Drejtuesi i emisionit: Daleni, ore. Kemi edhe njëqind e trembëdhjetë minuta program. Ky emision po ndiqet drejtpërdrejt nga njëmilion e katërqind e pesëdhjet e gjashtë mijë e dyqind e tridhjet e tetë shikues.
Marenglen Treshi – Unë po bëja shaka, por ti qënke kriminel fare! S’paske pikë mëshire.
Largohen të gjithë nga studio.
Lajthitje Ballkanike
(…dhe logjika “bjeri t’i bijem”)
Arben Kallamata
Mes rrëmujës së përgjithshme të zgjedhjeve lokale, vështirë ta ketë pasur njeri mendjen se ç’bënte Ministri bullgar i Financave Simeon Djankov në Tiranë ditën e hënë, 8 Maj, 2011. Fatmirësisht, këtë e sqaron agjencia bullgare e lajmeve “Sofia News Agency” në lajmin për takimin e tij me anëtarë të “bashkësia hitorike minoritare bullgare” në Shqipëri.
Edhe lajmi të forcon përshtypjen se asnjë qeveritar shqiptar nuk ia ka pasur ngenë Djankovit ndërkohë që ky, duke i parë shqiptarët të kthyer me kurriz dhe përkulur mbi kutitë e votimit për të numëruar votat, e ka gjetur të arsyeshme ta ndjejë veten si në shtëpinë e vet dhe të “mirëpresë përfaqësuesit e bullgarëve etnikë në Ambasadën Bullgare në Tiranë.”
Normal, do të thoshte shumëkush, me një shprehje që është bërë mjaft e modës në kushtet e mungesës së plotë të normalitetit. Megjithatë, lajmi i Agjencisë Bullgare përmend ndër të tjera se “llogaritet që në Shqipëri të jetojnë nga disa mijëra deri në disa dhjetra mijëra bullgarë etnikë nga komunitete historike, duke përfshirë këtu bullgarë të krishterë ortodoksë dhe muslimanë, kryesisht në bashkësitë e Golo Bardo-s (Gollobërdës) dhe Mala Prespa-s (Prespës së Vogël), në Shqipërinë Lindore dhe Jugëlindore.
Nuk di të them se ç’kupton zoti Djankov me termin “bashkësi historike”. Historikisht, shqiptarët dhe bullgarët kanë pasur disa pika takimi. E para ka qënë në formën e një periudhe të gjatë, mjaft të errët historikisht, pushtimi i trojeve shqiptare nga një shtet dikur i fuqishëm bullgar. Kjo duhet të ketë ndodhur diku nga thellësitë e Mesjetës, atëherë kur s’e merrte vesh i pari të dytin, para se otomanët të mbërrinin në Ballkan.
Pika e dytë e takimit është të jetuarit e të dy popujve të pushtuar nën të njëjtin shtet, atë otoman. Kjo periudhë është disi më e qartë, të paktën në kuptimin që në atë kohë popullsitë e gadishullit u bënë çorbë dhe u ngatërruan keq me njëra-tjetrën.
Pika e tretë është tepër e diskutueshme. Bullgarë e shqiptarë jetojnë në hapësirën ballkanike dhe mund të pretendohet se takohen gjeografikisht vetëm nën shtetin maqedonas. Nëse bullgarët arrijnë ta provojnë se maqedonasit janë bullgarë, atëherë mund të pranohet se shqiptarët e maqedonisë jetojnë në një shtet me bullgarët e maqedonisë (ata që më së shumti e quajnë veten maqedonas të maqedonisë.)
Por ky s’është aspak problem që bullgarët dhe ministrat e tyre të financave mund ta zgjidhin me shqiptarët, ose me Shqipërinë. ose në Tiranë. Ky është problem që duhet zgjidhur midis Sofjes dhe Shkupit. Porsa Shkupi ta pranojë që në Maqedoni jetojnë bullgarë, dhe jo maqedonas, edhe ne shqiptarët mund ta marrim në konsideratë këtë lloj realiteti.
Ndërkohë, pa e zgjidhur këtë punë me Maqedoninë, Djankov s’ka përse thotë në mes të Tiranës që fshatrat me popullsi që ne i dijmë për maqedonase (në Prespën e Vogël dhe Gollobërdë) janë fshatra me komunitete bullgare. Edhe drejtuesit e shtetit shqiptar nuk kanë përse rrijnë si të hutuar para kutive të votimit, dhe të lënë t’iu kalojnë mes shalësh deklarata të tilla.
Problemi tjetër që me deklaratën e Djankovit dhe lajmin e Sofia News Agency janë shifrat e çuditshme të llogaritjes së bullgarëve (maqedonasve) në Shqipëri: nga disa mijëra deri në disa dhjetra mijëra. E shprehur më qesim, më pa përgjegjësi nuk ka ku bëhet. Çfarë mund ta ketë penguar të thotë “nga disa dhjetra mijëra, në disa qindra mijëra”? Ose, “nga disa qindra mijra, në disa qindra milionë”?
Një budallëk i tillë, ose një mungesë e tillë përgjegjësia profesionale (qoftë për politikanin, qoftë për gazetarin) nuk do të ishte aspak shqetësuese po të mos përbënte normë në Ballkan. Kjo logjikë llogaritjeje (që s’ka asnjë lidhje me faktet, me të vërtetën), përdoret nga shovinistët në Greqi, në Serbi, në Rumani, në Maqedoni, në Bullgari. Fatkeqsisht, ajo po ka filluar të pëlqehet edhe nga shovinistët në Shqipëri.
Është llogjika “bjeri t’i bijem”. Ti jep ca shifra me hamendje, unë jap ca shifra të tjera me hamendje. Të dalë, ku të dalë. Aq e fortë është kjo prirje, saqë sot në Shqipëri po fiton terren në mënyrë të frikshme një lloj lëvizje haxhiqamilase kundër regjistrimit dhe numërimit të popullsisë. E drejtuar nga interesa të dyshimta, e mbështetur te histeria e tifozllëkut të stadiumeve të futbollit dhe masiviteti i peticioneve të nënshkruara nga turma që s’kanë idenë ç’bëjnë, ajo është praktikisht një lëvizje kundër arsyes, kundër fakteve, kundër të vërtetës. Parrulla e saj kryesore është: T’i themi ndal numërimit!
Me çfarë logjike mund t’i shërbesh kombit duke i thënë “ndal” numërimit? Si mund ta hedhësh poshtë pretendimin absurd të Djankovit për praninë e “nga disa mijëra deri në disa dhjetra mijëra” bullgarëve në territorin e Republikës së Shqipërisë, po nuk i numërove bullgarët e Shqipërisë dhe t’i tregosh numrin e saktë? Si mund t’i hedhësh poshtë pretendimet për praninë e 300,000 grekëve në Shqipëri po nuk i numërove grekët që jetojnë në Shqipëri dhe të thuash: Ja, kaq janë?
Nëse ne do të vazhdojmë me kokëfortësi të mbetemi një komb që s’dijmë dhe s’duam të numërojmë (as votat, as popullsinë), ata që kemi përreth do të vazhdojnë të na ngjeshin çfarëdolloj numrash që t’iu dojë qefi. Pikërisht këtë bëri Djankovi ditën e Hënë në Tiranë, teksa shtetarët, politikanët, gazetarët, dhe gjithë shqiptarët i kishin kthyer atij të prapmen, ashtu të përkulur mbi kutijat e votimit, duke u zënë me njeri-tjetrin ngaqë s’numëronin dot votat.
Arben Kallamata
Mes rrëmujës së përgjithshme të zgjedhjeve lokale, vështirë ta ketë pasur njeri mendjen se ç’bënte Ministri bullgar i Financave Simeon Djankov në Tiranë ditën e hënë, 8 Maj, 2011. Fatmirësisht, këtë e sqaron agjencia bullgare e lajmeve “Sofia News Agency” në lajmin për takimin e tij me anëtarë të “bashkësia hitorike minoritare bullgare” në Shqipëri.
Edhe lajmi të forcon përshtypjen se asnjë qeveritar shqiptar nuk ia ka pasur ngenë Djankovit ndërkohë që ky, duke i parë shqiptarët të kthyer me kurriz dhe përkulur mbi kutitë e votimit për të numëruar votat, e ka gjetur të arsyeshme ta ndjejë veten si në shtëpinë e vet dhe të “mirëpresë përfaqësuesit e bullgarëve etnikë në Ambasadën Bullgare në Tiranë.”
Normal, do të thoshte shumëkush, me një shprehje që është bërë mjaft e modës në kushtet e mungesës së plotë të normalitetit. Megjithatë, lajmi i Agjencisë Bullgare përmend ndër të tjera se “llogaritet që në Shqipëri të jetojnë nga disa mijëra deri në disa dhjetra mijëra bullgarë etnikë nga komunitete historike, duke përfshirë këtu bullgarë të krishterë ortodoksë dhe muslimanë, kryesisht në bashkësitë e Golo Bardo-s (Gollobërdës) dhe Mala Prespa-s (Prespës së Vogël), në Shqipërinë Lindore dhe Jugëlindore.
Nuk di të them se ç’kupton zoti Djankov me termin “bashkësi historike”. Historikisht, shqiptarët dhe bullgarët kanë pasur disa pika takimi. E para ka qënë në formën e një periudhe të gjatë, mjaft të errët historikisht, pushtimi i trojeve shqiptare nga një shtet dikur i fuqishëm bullgar. Kjo duhet të ketë ndodhur diku nga thellësitë e Mesjetës, atëherë kur s’e merrte vesh i pari të dytin, para se otomanët të mbërrinin në Ballkan.
Pika e dytë e takimit është të jetuarit e të dy popujve të pushtuar nën të njëjtin shtet, atë otoman. Kjo periudhë është disi më e qartë, të paktën në kuptimin që në atë kohë popullsitë e gadishullit u bënë çorbë dhe u ngatërruan keq me njëra-tjetrën.
Pika e tretë është tepër e diskutueshme. Bullgarë e shqiptarë jetojnë në hapësirën ballkanike dhe mund të pretendohet se takohen gjeografikisht vetëm nën shtetin maqedonas. Nëse bullgarët arrijnë ta provojnë se maqedonasit janë bullgarë, atëherë mund të pranohet se shqiptarët e maqedonisë jetojnë në një shtet me bullgarët e maqedonisë (ata që më së shumti e quajnë veten maqedonas të maqedonisë.)
Por ky s’është aspak problem që bullgarët dhe ministrat e tyre të financave mund ta zgjidhin me shqiptarët, ose me Shqipërinë. ose në Tiranë. Ky është problem që duhet zgjidhur midis Sofjes dhe Shkupit. Porsa Shkupi ta pranojë që në Maqedoni jetojnë bullgarë, dhe jo maqedonas, edhe ne shqiptarët mund ta marrim në konsideratë këtë lloj realiteti.
Ndërkohë, pa e zgjidhur këtë punë me Maqedoninë, Djankov s’ka përse thotë në mes të Tiranës që fshatrat me popullsi që ne i dijmë për maqedonase (në Prespën e Vogël dhe Gollobërdë) janë fshatra me komunitete bullgare. Edhe drejtuesit e shtetit shqiptar nuk kanë përse rrijnë si të hutuar para kutive të votimit, dhe të lënë t’iu kalojnë mes shalësh deklarata të tilla.
Problemi tjetër që me deklaratën e Djankovit dhe lajmin e Sofia News Agency janë shifrat e çuditshme të llogaritjes së bullgarëve (maqedonasve) në Shqipëri: nga disa mijëra deri në disa dhjetra mijëra. E shprehur më qesim, më pa përgjegjësi nuk ka ku bëhet. Çfarë mund ta ketë penguar të thotë “nga disa dhjetra mijëra, në disa qindra mijëra”? Ose, “nga disa qindra mijra, në disa qindra milionë”?
Një budallëk i tillë, ose një mungesë e tillë përgjegjësia profesionale (qoftë për politikanin, qoftë për gazetarin) nuk do të ishte aspak shqetësuese po të mos përbënte normë në Ballkan. Kjo logjikë llogaritjeje (që s’ka asnjë lidhje me faktet, me të vërtetën), përdoret nga shovinistët në Greqi, në Serbi, në Rumani, në Maqedoni, në Bullgari. Fatkeqsisht, ajo po ka filluar të pëlqehet edhe nga shovinistët në Shqipëri.
Është llogjika “bjeri t’i bijem”. Ti jep ca shifra me hamendje, unë jap ca shifra të tjera me hamendje. Të dalë, ku të dalë. Aq e fortë është kjo prirje, saqë sot në Shqipëri po fiton terren në mënyrë të frikshme një lloj lëvizje haxhiqamilase kundër regjistrimit dhe numërimit të popullsisë. E drejtuar nga interesa të dyshimta, e mbështetur te histeria e tifozllëkut të stadiumeve të futbollit dhe masiviteti i peticioneve të nënshkruara nga turma që s’kanë idenë ç’bëjnë, ajo është praktikisht një lëvizje kundër arsyes, kundër fakteve, kundër të vërtetës. Parrulla e saj kryesore është: T’i themi ndal numërimit!
Me çfarë logjike mund t’i shërbesh kombit duke i thënë “ndal” numërimit? Si mund ta hedhësh poshtë pretendimin absurd të Djankovit për praninë e “nga disa mijëra deri në disa dhjetra mijëra” bullgarëve në territorin e Republikës së Shqipërisë, po nuk i numërove bullgarët e Shqipërisë dhe t’i tregosh numrin e saktë? Si mund t’i hedhësh poshtë pretendimet për praninë e 300,000 grekëve në Shqipëri po nuk i numërove grekët që jetojnë në Shqipëri dhe të thuash: Ja, kaq janë?
Nëse ne do të vazhdojmë me kokëfortësi të mbetemi një komb që s’dijmë dhe s’duam të numërojmë (as votat, as popullsinë), ata që kemi përreth do të vazhdojnë të na ngjeshin çfarëdolloj numrash që t’iu dojë qefi. Pikërisht këtë bëri Djankovi ditën e Hënë në Tiranë, teksa shtetarët, politikanët, gazetarët, dhe gjithë shqiptarët i kishin kthyer atij të prapmen, ashtu të përkulur mbi kutijat e votimit, duke u zënë me njeri-tjetrin ngaqë s’numëronin dot votat.
Monday, May 2, 2011
Message to American Atheists
By CHRISTOPHER HITCHENS
Added: Friday, 22 April 2011 at 5:08 PM
Dear fellow-unbelievers,
Nothing would have kept me from joining you except the loss of my voice (at least my speaking voice) which in turn is due to a long argument I am currently having with the specter of death. Nobody ever wins this argument, though there are some solid points to be made while the discussion goes on. I have found, as the enemy becomes more familiar, that all the special pleading for salvation, redemption and supernatural deliverance appears even more hollow and artificial to me than it did before. I hope to help defend and pass on the lessons of this for many years to come, but for now I have found my trust better placed in two things: the skill and principle of advanced medical science, and the comradeship of innumerable friends and family, all of them immune to the false consolations of religion. It is these forces among others which will speed the day when humanity emancipates itself from the mind-forged manacles of servility and superstitition. It is our innate solidarity, and not some despotism of the sky, which is the source of our morality and our sense of decency.
That essential sense of decency is outraged every day. Our theocratic enemy is in plain view. Protean in form, it extends from the overt menace of nuclear-armed mullahs to the insidious campaigns to have stultifying pseudo-science taught in American schools. But in the past few years, there have been heartening signs of a genuine and spontaneous resistance to this sinister nonsense: a resistance which repudiates the right of bullies and tyrants to make the absurd claim that they have god on their side. To have had a small part in this resistance has been the greatest honor of my lifetime: the pattern and original of all dictatorship is the surrender of reason to absolutism and the abandonment of critical, objective inquiry. The cheap name for this lethal delusion is religion, and we must learn new ways of combating it in the public sphere, just as we have learned to free ourselves of it in private.
Our weapons are the ironic mind against the literal: the open mind against the credulous; the courageous pursuit of truth against the fearful and abject forces who would set limits to investigation (and who stupidly claim that we already have all the truth we need). Perhaps above all, we affirm life over the cults of death and human sacrifice and are afraid, not of inevitable death, but rather of a human life that is cramped and distorted by the pathetic need to offer mindless adulation, or the dismal belief that the laws of nature respond to wailings and incantations.
As the heirs of a secular revolution, American atheists have a special responsibility to defend and uphold the Constitution that patrols the boundary between Church and State. This, too, is an honor and a privilege. Believe me when I say that I am present with you, even if not corporeally (and only metaphorically in spirit...) Resolve to build up Mr Jefferson's wall of separation. And don't keep the faith.
Sincerely
Christopher Hitchens
Added: Friday, 22 April 2011 at 5:08 PM
Dear fellow-unbelievers,
Nothing would have kept me from joining you except the loss of my voice (at least my speaking voice) which in turn is due to a long argument I am currently having with the specter of death. Nobody ever wins this argument, though there are some solid points to be made while the discussion goes on. I have found, as the enemy becomes more familiar, that all the special pleading for salvation, redemption and supernatural deliverance appears even more hollow and artificial to me than it did before. I hope to help defend and pass on the lessons of this for many years to come, but for now I have found my trust better placed in two things: the skill and principle of advanced medical science, and the comradeship of innumerable friends and family, all of them immune to the false consolations of religion. It is these forces among others which will speed the day when humanity emancipates itself from the mind-forged manacles of servility and superstitition. It is our innate solidarity, and not some despotism of the sky, which is the source of our morality and our sense of decency.
That essential sense of decency is outraged every day. Our theocratic enemy is in plain view. Protean in form, it extends from the overt menace of nuclear-armed mullahs to the insidious campaigns to have stultifying pseudo-science taught in American schools. But in the past few years, there have been heartening signs of a genuine and spontaneous resistance to this sinister nonsense: a resistance which repudiates the right of bullies and tyrants to make the absurd claim that they have god on their side. To have had a small part in this resistance has been the greatest honor of my lifetime: the pattern and original of all dictatorship is the surrender of reason to absolutism and the abandonment of critical, objective inquiry. The cheap name for this lethal delusion is religion, and we must learn new ways of combating it in the public sphere, just as we have learned to free ourselves of it in private.
Our weapons are the ironic mind against the literal: the open mind against the credulous; the courageous pursuit of truth against the fearful and abject forces who would set limits to investigation (and who stupidly claim that we already have all the truth we need). Perhaps above all, we affirm life over the cults of death and human sacrifice and are afraid, not of inevitable death, but rather of a human life that is cramped and distorted by the pathetic need to offer mindless adulation, or the dismal belief that the laws of nature respond to wailings and incantations.
As the heirs of a secular revolution, American atheists have a special responsibility to defend and uphold the Constitution that patrols the boundary between Church and State. This, too, is an honor and a privilege. Believe me when I say that I am present with you, even if not corporeally (and only metaphorically in spirit...) Resolve to build up Mr Jefferson's wall of separation. And don't keep the faith.
Sincerely
Christopher Hitchens
Subscribe to:
Posts (Atom)