Bashkimi kushtetues i dy Gjermanive

Procesi i zgjedhur per bashkimin e te dy Gjermanive ishte njëri nga dy të mundshmit që parashikonte kushtetuta e Gjermanisë Perëndimore (Ligji Bazë) e vitit 1949 për të lehtësuar një bashkim të mundshëm. Ligji Bazë përcaktohej si një masë e përkohëshme derisa të miratohej një kushtetutë e përhershme e popullit gjerman në tërësi. Sipas Nenit 23 të dokumentit që ishte në fuqi në atë kohë, një Land i ri mund t’i shtohej Ligjit Bazë përmes një votimi të thjeshtë mazhoritar. Të njëmbëdhjetë shtetet që kishin qënë fillimisht pjesë e Gjermanisë Perëndimore në 1949 përbënin Trizonën. Berlini Perëndimor kishte qënë propozuar si shteti i 12të, por nuk ishte lejuar nga forcat aleate me arsyetimin se Berlini, si i tërë, përbënte një zonë të pushtuar nga katër fuqi të ndryshme. Pavarësisht nga kjo, Berlini Perëndimor kishte lidhje politike me Gjermaninë Perëndimore dhe, në shumë drejtime funksiononte de facto si një shtet përbërës i saj. Në 1957, në bazë të Nenit 23 Gjermanisë Perëndimore i ishte shtuar Protektorati Saar që u quajt Saarland.

Varjant tjetër ishte Neni 146 i cili jepte mekanizmat për një kushtetutë të përhershme të një Gjermanie të bashkuar. Kjo rrugë nënkuptonte një bashkim formal midis dy shteteve gjermane që pastaj do të duhej, mes shumë të tjerave, të krijonte një kushtetutë të re për vendin e ri të porsakrijuar. Megjithatë, në pranverën e vitit 1990 u pa qartë se projektimi i një kushtetute të re do të kërkonte bisedime të pafund dhe do të hapte shumë probleme në Gjermaninë Perëndimore. Ndërkohë, edhe pa këto probleme, në fillim të vitit 1990 shteti i Gjermanisë Lindore ishte në gjendje kolapsi të plotë. Nga ana tjetër, dihej se bashkimi sipas Nenit 23 do të realizohej brenda gjashtë muajsh.

Përfundimisht, me t’u nënshkruar traktati i bashkimit monetar, ekonomik dhe shoqëror, u vendos të vihej në përdorim procesi i shpejtë i Nenit 23. Sipas këtij procesi, Gjermania Lindore votoi që të shpërbënte vetveten si shtet dhe t’i bashkohej Gjermanisë Perëndimore si pesë shtete të rinj, si edhe që territori ku ishte ushtruar deri atëherë Ligji Bazë të shtrihej duke i përfshirë edhe ata. Kështu, nga ana ligjore, Republikës Federale iu shtuan pesë shtete, dhe jo Gjermania Lindore. Këto pesë shtete organizuan zgjedhjet e para në 14 Tetor.

Ribashkimi nuk ishte një shkrirje që krijoji një shtet të tretë nga dy të parat. Përkundrazi, ishte një process në të cilin Gjermania Perëndimore thjesht e përfshiu brenda vetvetes Gjermaninë Lindore. Sipas kësaj, në Ditën e Bashkimit, në 3 Tetor 1990 Republika Demokratike e Gjermanisë rreshti së qëni dhe pesë Shtete të rinj Federalë brenda territorit të saj iu bashkuan Republikës Federale të Gjermanisë. Berlini Perëndimor dhe ai Lindor u bashkuan dhe iu shtuan Republikës Federale si një Qytet-Shtet Federal me të drejta të plota. Sipas këtij modeli, Republika Federale e Gjermanisë, e zgjeruar tashmë me përfshirjen e pesë shteteve të Republikës Demokratike Gjermane si edhe me Berlinin e bashkuar, ligjërisht vazhdonte të ekzistonte me të njëjtin personalitet ligjor me të cilin ishte krijuar në Maj të vitit 1949.

(Marrë nga Wikipedia)

Një frazë doja të veçoja nga ky pasazh: Sipas këtij procesi, Gjermania Lindore votoi që të shpërbënte vetveten si shtet dhe t’i bashkohej Gjermanisë Perëndimore. Politikanët e Gjermanisë Lindore hoqën dorë vullnetarisht nga çdo mundësi për pushtet në emër të bashkimit, në emër të diçkaje më të madhe për kombin e tyre. A janë politikanët shqiptarë në të dy anët e kufirit të gatshëm ta bëjnë një sakrificë të tillë?