Kush na le të tundohemi?!

Përsiatje teologjike

Papa Françesko doli me propozimin për të ndryshuar përkthimin anglisht të Lutjes Themelore të të Krishterëve (e njohur si Lord’s Prayer). Përkthimi i deritanishëm është kryer që në shekullin e 4 nga Latin Vulgate, që mendohet të jetë marrë nga varjante më të vjetra në greqisht, hebraisht ose Aramaikisht dhe ka problem me frazën “(Zot) mos na ço në tundim” (lead us not into temptation). Papa propozon që të shkohet drejt një varjanti të ngjashëm me atë francez, që thotë pak a shumë “(Zot) mos na lerë të bijem në tundim” ("do not let us fall into temptation"). Edhe varjanti shqip është ”E mos na lër të biem në tundim…”

Papa the teologët e Vatikanit arsyetojnë se nuk është Zoti që i shtyn njerëzit në tundim, por janë njerëzit që tundohen në kokë të vet. Pra, nuk mund të akuzohet Zoti se i shtyn njerëzit në tundim.  

Por a nuk është mëkat që të akuzosh Zotin për diçka që ai nuk e ka bërë? A nuk është mëkat t’i thuash Zotit se po i shtyn njerëzit në tundim, në  një kohë kur ai nuk ka pasur kurrë ndërmend ta bëjë një gjë të tillë? Kështu duhet të jetë, prandaj edhe Papa po mundohet ta ndërrojë lutjen. Puna është se që në shekullin e katërt e deri më sot, pra për nja njëmijë e gjashtëqind e ca vjet, me miliona njerëz kanë lindur dhe kanë vdekur duke iu lutur Zotit ditë për ditë, brez pas brezi, që ky të mos i shtyjë në tundim. Në rastin më të mirë, këto miliona – ose më saktë, miliarda – lutje kanë shkuar dëm. Në rastin më të keq, ato kanë fyer drejtpërdrejt Zotin, duke e akuzuar për diçka që nuk e ka bërë. Papa s’mund ta kalojë këtë punë kaq lehtë, domethënë që me një të rënë të lapsit të ndërrojë lutjen dhe gjithçka të harrohet. Ku shkojnë shpirtrat e gjithë atyre miliardave njerëzve që kanë shprehur gabim Lutjen Themelore të Krishtërimit? Kush e mban përgjegjësinë për këtë kasaphanë shpirtrash?

Pavarësisht se ndihem paksa i ngushëlluar që, të paktën besimtarët shqiptarë janë në rregull me këtë lutje, mua përsëri nuk me fle karari. Sepse, edhe me varjantin e ri që propozon Papa dhe që e kanë përdorur shqiptarët Zoti nuk del fare i shfajësuar. Edhe kur thuhet "E mos na lër të biem në tundim…”, përsëri përgjegjësia i lihet në derë Zotit. Domethënë atij i thuhet : Ti o Zot, e ke në dorë të mos më lesh mua dhe të tjerët përreth meje që të bijem në tundim. Nëqoftëse ne bijem në tundim, atëherë ishe ti që na le të bijem në tundim. Ti e ke në dorë që të mos i lesh gjithë njerëzit që të bijen në tundim, e përsëri nuk e çan kokën dhe i le që të bijem në tundim."

Në fakt, ndryshimi i fjalëve që po përpiqet të bëjë Papa nuk ndryshon asgjë nga përmbajtja e Lutjes Themelore dhe nga qëndrimi akuzues ndaj zotit i atij që lutet. Përsëri besimtarët vazhdojnë  të thonë që Zoti e ka në dorë t’i ndalojë tundimet njerëzore, por nuk e bën. Ose e bën ndonjëherë, kur i dëgjon lutjet. Ose e bën shumë rrallë, se tundimet vazhdojnë në të katër anët. Përfundimisht, Papa i ka hyrë një rruge pa krye, ose një rruge, kreu logjik i të cilës është braktisja e një praktike të kotë dhe pa kuptim si lutja.