E ngritën, e ngritën, e ngritën Qelbësirën!

Sa herë sjell në mendje 20 shkurtin e vitit 1991, më oshëtin në vesh thirrja “E hodhëm, e hodhëm, e hodhëm Qelbësirën!” Bashkë me gëzimin për përmbysjen e diktatorit, ajo shprehte edhe mposhtjen përfundimtare të frikës, ngazëllimin që me rënien e imazhit të fëlliqur të diktatorit njerëzit kishin të drejtë të thoshin çfarë të donin, duke përfshirë edhe të drejtën për ta quajtur mu në mes të sheshit qelbësirën “Qelbësirë!”

Nën shembullin e Tiranës, po atë ditë Qelbësira u rrëzua edhe nga sheshet kryesore të qyteteve të tjerë të vendit.  Por Qelbësira kishte përkrahës në Tiranë dhe në rrethe. Njerëz të ndotur nga pisllëku i tij, njerëz që nuk shkundnin dot tej frikën, njerëz të molepsur nga ideologjia e pisët, besnikë ushtarakë e civilë, me ose pa kasketa. Trushplarët kokërruar të shkollës famëkeqe ushtarake u ngritën në mbrojtje të komandantit të tyre dhe ulërinin për ringritjen e monumentit të qelbësirës dhe rikthimin e shijes së terrorit për popullsinë e Tiranës.

Ndoshta ato ditë zëvendësi i qelbësirës, që nuk është shquar kurrë për kurojo, nuk guxuar ta lejojë kthimin. Puna e ringritjes së qelbësirës sikur u la në harresë. Më pas, njerëzit e mposhtën frikën përfundimisht, dhe madje u arrit një pikë kur ishte turp i madh të dilje e të mbroje qelbësirën. Për ndonja pesëmbëdhjetë-njëzet vjet. Por si duket komunizmi është vërtet farë e keqe, siç e përshkruajnë. Sepse tani fara ka mbirë dhe është ngjitur deri në instancat më të larta shtetërore, aq sa është bërë e pranueshme edhe për politikanët që të mbyllen në të njëjtat salla dhe të buzëqeshin kur nostalgjikët duartrokasin dhe brohorasin si në ato vite kur qelbësira mprehte shpatën dhe priste koka për situatën. Të ashtuquajturta provokime të drojtura të Pesë Majit u pasuan dje me veprimtari të planifikuara për 24 Majin, ku njeriu më i rëndësishëm i politikës shqiptare, kryebanditi Ilir Meta merr fjalën dhe vlerëson të ashtuquajturën Luftë Nacional Clirimtare e cila nuk ishte as luftë, as nacionale dhe as clirimtare dhe një kongres që hodhi themelet e diktaturës.

Dhe jo, nuk bëra lapsus kur e quajta njeriu më i rëndësishëm i politikës shqiptare, sepse praktikisht ai është - pushteti më i lartë që ka në dorë të rrëzojë dhe të ngrejë qeveri; esenca e korrupsionit që e ka mbuluar vendin; simboli i zhulit, i makutërisë, i paturpësisë dhe gjithçkaje të mbrapshtë. Ndoshta për këtë arsye nuk duhet të çuditemi aspak që ai ka edhe guximin, edhe dëshirën, edhe paturpësinë të tentojë ringjalljen e sistemit të Enver Hoxhës dhe Mehmet Shehun, të cilin e paska idhull personal.

A ka arritur Meta pikën ku mund të bëjë ç’t’i dojë qefi dhe ku shqiptarët nuk kanë fuqi ta kundërshtojnë? Kam frikë se po. Në këtë rast, nuk na mbetet gjë tjetër veçse të vemë duart në kokë dhe të ulërijmë: E ngritën, e ngritën, e ngritën Qelbësirën.