Friday, April 22, 2011

Regjistrimi i Strucëve


Sa strucë jetojnë në Shqipëri? Sa prej tyre e mbajnë kokën mbi rërë? Sa duan ta fshehin të vërtetën, duke u munduar t’i fshihen asaj?

Po njerëz, sa ka? Sa jetojnë në fshat? Sa jetojnë në qytet? Sa jetojnë të ngujuar nëpër kulla? Sa janë të martuar? Sa vetë ka një familje tipike shqiptare?

Pyetjet janë pa fund dhe kur bëhen në kuadrin e regjistrimit të popullsisë (ose Census) të gjitha kanë një qëllim të caktuar - të përcaktojnë profilin e një vendi. Ato i shërbejnë qeverisë për të përcaktuar politikat shoqërore dhe ekonomike (nëse qeveria është në gjendje ta shfrytëzojë këtë burim). I shërbejnë shtetit për të përcaktuar politikën e brendshme dhe të jashtme. Vendet e qytetëruara e kanë shpikur dhe shfrytëzuar me kohë institucionin e "Censusit" për të nxjerrë të dhëna dhe për t'i shfrytëzuar ato.

Zogu, që u përpoq të bënte një shtet të vërtetë në Shqipëri, organizoi edhe numërimin e parë të shqiptarëve. Pastaj erdhën në fuqi kërpaçët, që kishin si parim kryesor të qeverisjes "futja si t'i vijë" - dhe dihet ç'ndodhi.

Në vitin 2011 në shqip nuk ka ende një fjalë për të përkthyer termin "Census". 20 vjet pas rënies së komunizmit shteti shqiptar nuk po arrin të realizojë dot regjistrimin si duhet të popullsisë. Këtë radhë, nyje gordiane është bërë pyetja: "Duhet regjistruar feja dhe kombësia (etniciteti) i popullsisë apo jo?"

Ata që thonë "jo" pretendojnë se, po ta regjistrohet feja dhe kombësia (etnicitetin), do t'i bëhej një dëm i pallogaritshëm çështjes kombëtare duke i shërbyer shovinistëve grekë. Pa dashur të fyej njeri, mua ky më duket pozicion prej struci.

1. Së pari, e vërteta s’ka qënë ndonjëherë në dëm të kombit shqiptar – të paktën unë kështu e kam mësuar historinë dhe nga kjo bazë nisem kur argumentoj. Përkundrazi, kanë qënë gënjeshtrat dhe shpifjet ato që na kanë hyrë në hak. Regjistrimi i të vërtetës vetëm të mira mund të sjellë.

2. Shovinistëve grekë nuk i leverdis numri i saktë i njerëzve që e konsiderojnë veten "grekë" në Shqiperi. Shovinistëve grekë iu leverdis numri i ekzagjeruar që ata kanë në kokë. Por edhe nëse numri që ata pretendojnë është i saktë, atëherë ne, shqiptarët, duhet të bëhemi më realiste dhe ta shohim të vërtetën në sy - të rishohim qëndrimet dhe politikat tona dhe të nisemi jo nga shifra imagjinare, por nga faktet e pakundërshtueshme. Për shembull, nëse në Shqipëri jetojnë veërtet 150 mijë grekë (gjë më mua më duket se s’ka aspak të ngjarë) atëherë ne s’mund të vazhdojmë t’i bijem murit me kokë dhe të mohojmë ekzistencën e tyre. Ne duhet të ndërtojmë një shtet që njeh dhe respekton praninë e 150 mijë grekëve. Zvicra, për shembull, përbëhet nga 65% gjermanë, 18% francezë dhe 10% Italianë. Kjo s’e ka penguar që të jetë shtet i pavarur dhe i fuqishëm, megjithëse është ngjitur me tre nga shtetet më të fuqishme të Europës të cilët, në periudha të caktuara historike nuk kanë qenë aspak paqësore dhe tolerante. Sidoqoftë, ky është një digression teorik, pasi mundësia që në Shqipëri të jetojnë 150 mijë grekë është gjithashtu teorike.

3. Shovinistëve grekë, sllavë dhe kushdoqoftë, iu leverdis statistika e kohës së Zogut, sipas të cilës shqiptarët janë një popull musliman (70%) me pakica të krishtere (ortodoksë 20%; katolikë 10%). Ata e kanë shfrytëzuar këtë statistikë të vjetëruar për ta margjinalizuar Shqipërinë dhe për ta mbajtur larg proceseve integruese në Europë. Atyre nuk iu leverdis e vërteta që shumica e shqiptarëve mund të mos duan fare të deklarohen, të identifikohen, apo të shoqërizohen me ndonjë lloj feje, që një pjesë e mirë vijnë nga familje të përzjera dhe as nuk mund e as nuk duan të identifikohen me ndonjë fe, dhe që nje përqindje shumë e vogël mund të jenë muslimanë apo të krishterë. Atyre nuk iu leverdis fakti që shqiptarët besimtarë e shohin besimin si diçka personale, që s'ka të bëjë fare me shtetin. Atyre nuk iu leverdis e vërteta tjetër që ortodoksët shqiptarë janë shqiptarë, dhe jo grekë.

Në të katër anët e botës Shqipëria ulet e ngrihet si vend musliman, trajtohet nga media dhe politikanët si vend musliman, në një kohë kur shumica e shqiptarëve nuk ndihen fare si muslimanë (të pakten jo si muslimanë në kuptimin arab të fjalës). Nuk kam asgjë kundër të qenit musliman. Kushdo ka të drejtë të zgjedhë besimin ose mosbesimin e vet. Shqetësimi im është për të vërtetën. Nëse në regjistrimin e popullsisë 90% e shqiptarëve do të deklaroheshin muslimanë, atehëre kjo do të ishte e vërteta dhe unë do ta pranoja si të tillë. Në këtë rast, përsëri, do të duhet të rimendonim qëndrimin tonë ndaj kombit.

Të kërkosh të mos regjistrohet popullsia sipas fesë dhe përkatesisë kombëtare (etnicitetit) do të thotë të ndjekësh metodën e strucit dhe të futësh kokën nën rërë. Mua personalisht nuk do të më pëlqente që kombi im ta mbështeste dashurinë për atdheun te gënjeshtrat, ose te fshehja e të vërtetës. Dihet, për shembull, që Greqia pretendon se është vendi i vetëm etnikisht i pastër në Europë - ata thonë se popullsia e vendit është 100% greke, dhe që të gjithë janë ortodoksë. Kjo, kuptohet, është një gënjeshtër me bisht - një gënjeshtër qesharake, e ndyrë, dhe dashakeqese. Unë nuk do të doja kurrsesi që qeveria dhe shteti shqiptar të binte në këto nivele pafytyrësie.

Regjistrimi i popullsisë sipas fesë dhe kombësisë (etnicitetit) është i ligjshëm dhe kushtetues. Shteti ka të drejtë të pyesë, individi ka të drejtë të përgjigjet si të dojë. Në pyetësor duhet të ketë mundësi të zgjedhësh, dhe një nga zgjedhjet duhet t'i japë të drejtë atij që pyetet që të mos përgjigjet. Pyetësori duhet të jetë i paanshëm dhe të respektojë privacinë e atij që e plotëson.

Zoti, seksi, orgazma, Nënë Tereza…dhe broçkulla të tjera

Arben Kallamata

Për referencë mund të shihni në: http://www.youtube.com/watch?v=Bg29DiUj0a0&feature=related

Një konkurs talenti në televizion, një djalë i ri me zë të bukur, një juri prej tre vetësh të impresionuar, dhe një sallë entuziaste. S’ka ku të vejë më bukur. Skena është Albanians Got Talent, 2010. Gjithçka shkon për bukuri deri kur i vjen rradha jurisë të komentojë. Këtu injoranca fillon të përzihet në mënyrë groteske me madhështinë; padija i ngatërrohet nëpër këmbë emocioneve boshe; fjalët pa kuptim ndërthuren me klishetë dhe të gjitha të shkaktojnë një pështjellim të paimagjinueshëm te zorrët.

Djali, Florian Nazifi, ka zgjedhur për të kënduar “Hallelujah” të Leonard Kohen. Në konkurs është paraqitur si fetar, prandaj ka zgjedhur edhe këngën me titullin “Hallelujah”. E këndon anglisht. Duket që s’e di gjuhën. Po ta dinte, nuk do ta këndonte me aq përgjërim atë këngë që s’ka të bëjë fare me zotin. Më e bukura është që këtë nuk e dijnë as dy nga anëtarët e jurisë, të cilët hyjnë në rolin e teologëve të thekur, ndërkohë që i treti vihet në siklet dhe s’di si t’i nxjerrë nga situata.

Pavarësisht titullit fetar dhe referencave nga Testamenti i Vjetër, te “Hallelujah” Kohen i këndon me stilin e tij të famshëm dashurisë, ose më saktë, seksit. Madje kënga është cilësuar edhe si himn për orgazmën. Titulli dhe përsëritja në refren e fjalës “Hallelujah” përmban elementë sarkastikë, tipike për poezinë e Leonard Kohen. Për të “lord” është orgazma, dhe Hallelujah i kushtohet këtij çasti sublim. S’ka dyshim që “Hallelujah” është perlë poetike dhe muzikore. Ironia e situatës është se as djaloshi i ri i talentuar Florian Nazifi, as dy anëtarë të jurisë nuk e kanë idenë për çfarë flet kënga.

Ja komentet pas këngës, me disa ndërhyrje të mijat për sqarim.

Altin Basha – Në mos gabohem, ju i perkisni kishes Ungjillore, apo jo?

Florian Nazifi – Po.

Altin Basha – Dhe para pak ditesh ungjillorët u shpallen si feja e peste zyrtare ne Shqipëri. E ku ka më mirë se sa të zyrtarizohen edhe në “Albanian Got Talent” me nje talent si ty.

Këtu fillon e folura në stilin futja si të të vijë. Nga na doli kjo “fe zyrtare”? Shqipëria është vend laik dhe nuk ka fe zyrtare. Shqipëria ka liri fetare, por jo fe zyrtare. Shteti shqiptar, zyrtari, është i shkëputur me kushtetutë nga fetë. Në shqipëri mund të vijnë misionarë nga të katër anët e botës, të shpërndajnë ndihma dhe të rekrutojnë hallexhinj, të ngrenë kisha, xhami, tempuj, piramida, pirgje gurëesh e çfarëdo t’iu dojë qefi. Por fe zyrtare nuk ka. Ka disa fe që kanë arritur të kenë festa zyrtare, por jo fe zyrtare. Sidoqoftë, nëqoftëse juria e “Albanians Got Talent” ka autoritet të zyrtarizojë fetë, hallall i qoftë, emisionit, jurisë dhe fesë që zyrtarizohet.

Paraqitësja – Aleluja, apo jo?

Paraqitësja bën lidhjen logjike midis idesë të feve zyrtare dhe fjalës “Hallelujah” – pra jemi në të njëjtat ujra, po flasim për fe tani, religjion, si i thonë në shqipe moderne.

Altin Basha – Aleluja. Në përformancën tënde të parë unë pashë një njeri që këndonte me adhurim dhe lirizëm për zotin, kurse sonte pashë një njeri që me fuqinë e dhënë nga zoti e çon përtej adhurimin dhe bëhet i adhurueshëm.

Adhurim, adhurimin, adhurueshëm - Blah, blah, blah! Ku e mori vesh ky që fuqinë për të kënduar atij djalit ia ka dhënë zoti? Mund t’ia ketë dhënë djalli. Ose, Zana e Maleve. Ose mund t’ia ketë dërguar i xhaxhai nga Amerika. Ah, po, e pa te fjalët e këngës së Kohenit:



There was a time you let me know[1]

What's really going on below

But now you never show it to me, do you?

Këtë e konfirmon edhe anëtarja tjetër e jurisë:

Rovena Dilo – Thonë që zoti i zgjedh njerëzit të cilët kanë vokacion ndaj tij. Kështu thuhet.

Kush e thotë? Ku thuhet? Na jep ndonjë reference, të lutem! Mos ndoshta te vargjet:



Maybe there’s a God above[2]

But all I’ve ever learned from love

Was how to shoot at someone who outdrew you

Uups! Maybe?! Ndoshta?! Ndoshta po, ndoshta jo. Kush po e çan kokën. Leonard Kohen jo e jo. Por me sa duket as i devotshmi këngëtar, që s’merr mundimin të kuptojë fjalët që po këndon. Dhe, çështë më e çuditshmja, as të përndritshmit anëtarë të jurisë që komentojnë si e ëma e Zeqos majë thanës. Po prit, Rovena s’ka mbaruar. Ajo duket e frymëzuar:

Rovena Dilo – Ai i ndriçon ata, i bën ata ta duan, ta ndjekin, t’i këndojnë në mënyrë të përhershme, në mënyrë konstante, dhe është një fat i jashtëzakonshëm, dhe është një fat shumë i madh sepse ne kemi të përzgjedhurën më të madhe të zotit, nënë Terezën.

Sa bukur e lidhi me Nënë Terezën. Himni për orgazmën i Leonard Kohenit, kënduar me aq pasion nga ungjillori (evangjelisti) i porsarekrutuar Florian Nazifi, në lidhje të drejtpërdrejt me Nënë Terezën. Zoti, seksi, orgazma, Nënë Tereza…Shoqërizim tepër interesant mendimesh.

Leonard Kohen (që tani s’merret vesh nëse po i këndon zotit apo nënë Terezës):



And remember when I moved in you[3]

The holy dove was moving too

And every breath we drew was Hallelujah

Rovena Dilo – Dhe unë mendoj që zoti të ka zgjedhur ty që të na kënaqësh edhe ne, jo vetëm që ta kënaqësh ti atë, ose dashurinë për të.

Këtu po, jam plotësisht në një mendje me Rovenën. Sinqerisht. Po a thua të jetë në një mendje edhe zoti?

Rovena Dilo – Kështuqë këtë zë të mrekullueshëm që ta ka dhënë zoti nuk ta ka dhënë t’i këndosh atij në kishën tënde Ungjillore, por ta ka dhënë t’i këndosh të gjithë shqiptarëve, kudo që janë, sepse zëri jot kaq i bukur dhe me dashuri kam përshtypjen që ka edhe pak zotin brënda.

Kjo punë është kështu: ne të themi që ta ka dhënë zoti zërin, por të themi edhe përse ta ka dhënë. Ta ka dhënë të na këndosh ne, jo atij. Në këtë pikë, ose Rovena ka qënë në komunikim të drejtpërdrejtë me zotin para se të fillonte programi televiziv, ose ia fut kot. Unë nuk shoh rrugë të mesme këtu.

Rovena Dilo – Zoti kështu na vjen. Na vjen në gjërat që ne i prekim, në gjërat që ne i duam, në gjërat që na duan, në gjërat që na emocionojnë. Ky është zoti. E bukura.

Zoti qënka e bukura. Këndvështrim tipik shqiptar për zotin. Me një fjalë, pa pikë përgjegjësie, pa pikë besimi, pa pikë përkushtimin. Sinqerisht, ky përfundim mua më pëlqen. Rovena është po aq ateiste sa edhe unë, pavarësisht atyre që thotë. I vetmi ndryshim është që unë e pohoj që s’besoj te ekzistenca e zotit. Ndërkohë që ne të gjithë e gjejmë zotin te vargjet e mrekullueshme të Leonard Kohenit:



I did my best, it wasn't much[4]

I couldn't feel, so I tried to touch

I've told the truth, I didn't come to fool you

And even though

It all went wrong

I'll stand before the Lord of Song

With nothing on my tongue but Hallelujah



Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah

Gjithë puna është si perceptohet zoti...



[1] Dikur më mësove, a e mban mend / ç’bëhej aty poshtë, te ai vend / megjitatë, asnjëherë s’më le të ta shihja, apo jo?



[2] Ndoshta ka zot aty përpjetë / dashuria më dha veç një mësim në jetë / se si t’i gjuaj atij që të vjen rrotull



[3] Po kur të hyra a të kujtohet / gugushja e shenjtë nisi të trazohet / dhe çdo frymë që thithnim ishte Haleluja



[4] Bëra sa munda, s’di a mjaftonte / nuk ndjenja gjë, dora fërkonte / dhe ndonëse vajti gjithçka për lesh / para Zotit të Këngës do të më gjesh / me buzët që këndojnë veç Haleluja



Ja edhe teksti i plotë i mrekullisë së Kohenit të cilin, natyrisht, nuk kam marrë guximin ta përkthej:



"Hallelujah"



Now I've heard there was a secret chord

That David played, and it pleased the Lord

But you don't really care for music, do you?

It goes like this

The fourth, the fifth

The minor fall, the major lift

The baffled king composing Hallelujah

Hallelujah

Hallelujah

Hallelujah

Hallelujah



Your faith was strong but you needed proof

You saw her bathing on the roof

Her beauty and the moonlight overthrew you

She tied you

To a kitchen chair

She broke your throne, and she cut your hair

And from your lips she drew the Hallelujah



Baby I have been here before

I know this room, I've walked this floor

I used to live alone before I knew you.

I've seen your flag on the marble arch

Love is not a victory march

It's a cold and it's a broken Hallelujah



Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah



There was a time you let me know

What's really going on below

But now you never show it to me, do you?

And remember when I moved in you

The holy dove was moving too

And every breath we drew was Hallelujah



Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah



Maybe there’s a God above

But all I’ve ever learned from love

Was how to shoot at someone who outdrew you

It’s not a cry you can hear at night

It’s not somebody who has seen the light

It’s a cold and it’s a broken Hallelujah



Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah



You say I took the name in vain

I don't even know the name

But if I did, well really, what's it to you?

There's a blaze of light

In every word

It doesn't matter which you heard

The holy or the broken Hallelujah



Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah



I did my best, it wasn't much

I couldn't feel, so I tried to touch

I've told the truth, I didn't come to fool you

And even though

It all went wrong

I'll stand before the Lord of Song

With nothing on my tongue but Hallelujah



Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah

Hallelujah

The Independent (UK) – Priftërinj Abuzojnë me Murgeshat

Nga Frances Kennedy në Romë

Vatikani konfirmon lajmet e abuzimeve seksuale dhe përdhunimeve të murgeshave nga priftërinj në 23 vende

Dje Kisha Katolike në Romë ka pranuar krejt papritur se ka dijeni që në të paktën 23 vende të ndryshme priftërinjtë abuzojnë seksualisht murgeshat.

Shumica e abuzimeve ndodhin në Afrikë, ku priftërinjtë, ndonëse të betuar për beqari të përjetshme, deri para ca kohësh shkonin me prostituta, ndërsa tani gjuajnë murgeshat që të mos rrezikojnë të marrin virusin e SIDAs.

Burime të besueshme nga Vatikani, sipas National Catholic Reporter, revistë e përjavshme në SHBA, bëjnë të ditur se anëtarë të klerit katolik shfrytëzojnë autoritetin e tyre ekonomik dhe shpirtëror për të bërë seks me murgeshat, veçanërisht në vendet e Botës së Tretë ku, për shkak të kulturës, meshkujt e kanë më të lehtë t’iu imponohen femrave.

Lajmet, disa prej të cilave të kohëve të fundit dhe disa të tjera kanë rreth shtatë vjet që qarkullojnë, bëjnë të ditur se priftërinjtë kërkojnë seks në shkëmbim të favoreve të tilla si certifikata për të punuar në dioqezë.

Në disa raste priftërinjtë i kanë lënë murgeshat shtatzëna dhe pastaj i kanë shtyrë të abortojnë.

Artikulli i revistës amerikane bazohet në pesë dokumente paraqitur Vatikanit këtë dhjetëvjeçarin e fundit nga një grup grash me pozitë në urdhërat fetare dhe disa priftërinj. Ato e përshkruajnë gjendjen të rëndë, veçanërisht në Afrikë. Në këtë kontintent ku SIDA bën kërdinë, murgeshat dhe vajzat në adoleshencën e hershme konsiderohen objekte të sigurta seksi. Sipas raportit, autoritetet e kishës nuk kanë bërë asgjë për ta ndjekur problemin.

Raporti i Vatikanit citon raste të panumërta murgeshas që janë detyruar të bëjnë seks me priftërinj. Disa kanë qënë të detyruara të marrin pilula kundër shtatzënisë, ndërsa të tjerat kanë mbetur shatzëna, dhe pastaj janë nxitur të abortojnë. Në një rast, një murgeshë e detyruar të abortojë ka vdekur gjatë operacionit. Funeralin e ka drejtuar pikërisht ai që e ka sulmuar. Në një rast tjetër, 29 motra nga i njëjti manastir kanë mbetur shtatzënë me priftërinj të dioqezës.

Sipas raportit, gratë e rriturs sipas traditave kulturore të disa vendeve afrikane e kanë të pamundur t’i kundërshtojnë burrave më të moshuar, veçanërisht kur ata mbahen më lart nga ana shpirtërorre. Jepen raste të rejash që iu kërkonin priftërinjve ose peshkopëve vendas dëshmi të sjelljes së denjë katolike, të cilat janë të domosdoshme për të vazhduar karrierën brenda sistemit të kishës katolike. Dëshmitë jepen vetëm si shkëmbim për marrëdhënie seksuale. Pretendohet që raste abuzimesh seksuale të kenë ndodhur edhe brenda mureve të Vatikanit.

Disa nga klerikët e paskrupuj përfitonin nga rasti duke shfrytëzuar murgeshat e reja që kërkonin ndihmë për të gjetur një dhomë në fjetore, për të shkruar ndonjë hartim, apo për të financuar studimet teologjike.

Megjithëse i detyruar ta pranojë problemin, Vatikani përpiqet të hiqet sikur s’ka ndodhur gjë. Në deklaratën e djeshme, zëdhënësi zyrtari i Papës, Joakin Navarro Valls thekson: “Ky problem është i vjetër dhe ka të bëjë me një zonë të caktuar gjeografike. Sidoqoftë, disa pak situata negative nuk duhet të errësojnë besimin heroik të shumicës së murgeshave dhe priftërinjve të devotshëm.”

Një ndër dokumentët më të rëndësishëm është përgatitur nga Motra Maura O’Donohue, bashkërenduese e programit Cafod, Fondit Katolik për Zhvillimet Jashtë Vendit, me qendër në Londër.

Ajo ve në dukje se murgeshat shihen si objekte të “sigurta” seksi dhe citon një rast në vitin 1991 ku një grup priftërinjsh i kërkuan drejtueses së një komuniteti fetar që t’ua linte për seks murgeshat që kishte në ngarkim.

“Kur refuzoi, priftërinjtë i thanë se do të ishin të detyruar të shkonin në fshat dhe të bënin seks me gratë e fshatit, duke rrezikuar të merrnin SIDAn.” Motra O’Donahue shkruan se kërkesat e bashkëbesimtarëve të vet e kishin “tronditur aq rëndë sa nuk iu besonte veshëve”, aq të papërfytyrueshme ishin.

Megjithëse shumica e abuzimeve ndodhin në vendet e Afrikës, Motra O’Donohue njofton se raste të ngjashme ka pasur në 23 vende, duke përfshirë Indinë, Irlandën, Italinë, Filipinet dhe Shtetet e Bashkuara.

Ajo shkruan për raste kur priftërinjtë kanë nxitur murgeshat të marrin pilula kundër shtatzënisë me arsyetimin se këto do t’i mbrojnë nga SIDA. Të tjerë “kanë shkuar deri atje sa t’i shtyjnë murgeshat të abortojnë“ dhe mjekë nga spitalet katolike tregojnë për raste presionesh nga priftërinjtë që të kryejnë ndërprerje shtatzënish për murgeshat dhe vajza të tjera.

Në raport O’Donohue përshkruan famulltarin e një dioqeze afrikane që kërkon seks fare hapur, duke shpjeguar se “në kuptimin Afrikan, beqari do të thotë që priftërinjtë nuk martohen, jo që nuk bëjnë fëmijë.”

Kreu i Bashkësisë për Jetën Fetare në Vatikan, Kardinali Martinez Somalo ka ngritur edhe një komision për ta shqyrtuar problemin. Por s’duket të ketë bërë ndonjë gjë të madhe, veç “ndërgjegjësimit” të peshkopëve për atë që po ndodh.

Para ca vitesh, në 1998, Motra Marie McDonald, nënë superiore e Misionarëve të Zonjës Sonë të Afrikës përgatiti një dokument të titulluar Problemet e Abuzimeve Seksuale të Besimtarëve Afrikanë në Afrikë dhe në Romë.

Dokumenti iu paraqit Këshillit të 16tëve, të përbërë nga delegatë të shoqatave ndërkombëtare të komuniteteve të grave dhe burrave dhe zyrës së Vatikanit që përgjigjet për jetën fetare. Siç thotë vetë ajo, të gjitha përpjekjet përfundun thjesht me një “konspiracion heshtjeje”.

Kur iu drejtua peshkopëve për të njëjtin problem, shumica ishin të mendimit se shpërndarja e dokumenteve të tilla përbënte tradhëti ndaj kishës.

“Megjithatë, motrat thonë se janë përpjekur ta bëjnë këtë herë pas here. Në mjaft raste nuk janë pritur mirë. Në raste të tjera janë akuzuar si fajtore për ato që kanë ndodhur. Por edhe në rastet kur i kanë dëgjuar me simpati, nuk duket se është bërë ndonjë gjë e madhe.”

Elementi më tragjik i kësaj historie është fati i viktimave. Në një kohë kur priftërinjtë fajtorë zakonisht transferohen ose dërgohen gjëkundi për studime, gratë, si rregull përjashtohen nga urdhërat fetarë ku marrin pjesë. Pas përjashtimit ato ose kanë frikë të kthehen në familjet prej nga vijnë, ose kthehen dhe dëbohen edhe prej tyre. Jo të pakta janë ato që përfundojnë si të përzëna nga shoqëria ose, për ironi të fatit, si prostituta, të detyruara ta nxjerrin bukën e gojës pikërisht me atë për të cilën janë betuar të mos e bëjnë kurrë në jetë.

Ndër fetarët e pakët në Romë që pranon të flasë për këtë problem është Atë Xhulio Albanese i MISNA, agjencia e lajmeve të misionarëve. “Misionarët janë qenie njerëzore, të cilët ndodhen shpesh herë nën presion të pallogaritshëm psikologjik për shkak të gjendjes së luftës apo dhunës pafund. E, ndërsa nga njëra anë është e rëndësishme që këto tmerre të dënohen dhe të dalë e vërteta në shesh, kjo nuk duhet bërë në kurriz të punës së mirë që bën shumica, pjesa më e madhe e të cilëve ia kanë përkushtuar jetën fesë,” thotë Atë Albanese. “Shtypi merret me misionarët vetëm kur vriten, rrëmbehen apo ngatërrohen nëpër skandale,” shton ai.

E ndërsa Vatikani përpiqet të përtypë faktet e pakundërshtueshme të priftërinjve që po iu shkatërrojnë jetën motrave të tyre, shumë katolikë presin ndonjë mesazh të fortë nga lart. Duke iu drejtuar peshkopëve amerikanë, Papa foli me terma të qarta për priftërinjtë pedofilë, dhe theksoi që kjo ishte një sëmundje që duhej parë në sy. Tani disa mendojnë se ai do të gjejë po aq kuraojë sa të denoncojë një të keqe tjetër që ka kohë që po mbulohet me heshtje dhe turp.

Dita e Shën Petrikës


Besimtarët e qytetit të Korçës, fshatrave përreth the qarqeve perqark, festuan me madhështi 17 Marsin, ditën e Shën Petrikës, të njohur në botë si “St. Patrick’s Day”. Festimet u hapën me Paradën e Shën Petrikës, organizuar në Bulevardin e Dytë. Parakaluesit, të veshur të gjithë me ngjyrën tradicionale të gjelbër, u nisën nga Parku Rinia dhe përfunduan në sheshin përpara Turizmit, ku ishte ngritur edhe tribuna e Ditës së Shën Petrikës. Aty u organizua një miting në të cilin të pranishmit i përshëndeti Kryetari i Komitetit për Kthimin e Shën Petrikës në Festë Kombëtare (KKSPFK), Petrika Shendeti. Në fjalën e tij, zoti Shëndeti përmendi rëndësinë historike të Shën Petrikës, origjinën shqiptare të atij që irlandezët e mbajnë për shenjtin mbrojtës të vendit të tyre, St. Patrick dhe përpjekjet qe po ben KKSPFK për ta detyruar qeverinë që ta njohë këtë festë tradicionale të shqiptarëve dhe që të heqë pyetjet për përkatësinë fetare dhe nacionale nga regjistrimi i popullsisë.

“I lindur në një familje të thjeshtë shqiptaro-iliro-pellazge të Korçës,” tha Petrika Shëndeti, “Shën Petrika udhëtoi për në Irlandë për t’iu mësuar irlandezëve se si të kultivonin farën e tërfilit. Irlandezët u dashuruan aq shumë me trifilin, saqë i dhanë atij emrin “Shamrock” dhe e kthyen në simbol kombëtar, duke dëshmuar në këtë mënyrë lidhjet e tyre të ngushta korçaro-shqiptaro-iliro-pellazge. Sidoqoftë, irlandezët hasën vështirësi në kultivimin e trifilit, pasi i kishte gjetur belaja me gjarpërinjtë. Shën Petrika ua zgjidhi edhe këtë problem. Me një pipëzë që e kishte sjellë nga Shqipëria, ai filloi t’i binte një melodie të ëmbël e cila i tërhoqi të gjithë gjarpërinjtë e Irlandës. Shën Petrika i drejtoi të gjithë drejt detit.”

Ndër pikat tjera të përbashkëta shqiptaro-iliro-pellazgo-irlandeze, u përmend edhe birra, veçanërisht ngjashmëria në shije midis birrës së Korçës dhe birrës irlandeze Guinnes. Sipas Historianit dhe Arkeologut të shquar korçar Petrika Shënimi, ka të dhëna të sakta që edhe birra Guinnes është huazuar nga Irlandezët gjatë shekullit të 6të të erës sonë, në kohën kur ata vizitonin Korçën për të bërë homazhe në vendlindjen e Shën Petrikës.

Festa u mbyll si çdo vit me pirje birre në lokalin e Pandës, ku të gjithë pjesmarrësit u bënë tapë dhe s’mbanin mend ç’ishte bërë e ç’qe thënë atë ditë.

Qeverisë iu dërgua një Peticion.

Cmimi i Madh "Pinoku" 2011


Arben Kallamata
Çmimi i Madh “Pinoku” që ndahet çdo vit me rastin e 1 Prillit dhe i jepet individëve për ndihmesa të veçanta në fushën e gënjeshtrave, sivjet do t’i jepet Kryepeshkopit të Kishës Autoqefale të Shqipërisë Anastasios Janullatos me motiviacionin: “Për arritje të padiskutueshme të karrierës.”

Është viti i parë që “Pinoku” jepet për arritje ë karrierës. Gjatë gjithë historikut si çmim ndërkombëtar ai është dhënë për gënjeshtarët më të mëdhenj të vitit. Përjashtimi bëhet, sipas shpjegimeve të Kryetarit të Komisionit Ndërkombëtar për Çmimet e Veçanta Geppetto Carlone pasi ndodhemi përballë një rasti fenomenal gënjeshtre 20 vjeçare.

Ata shqiptarë që e kanë kujtesën pak më të fortë se të mizës, nuk do ta kenë të vështirë ta mbajnë mend se 20 vjet të shkuara Janullatos erdhi në krye të kishës së tyre Ortodokse duke e deklaruar veten si të “përkohshëm”. Për të përforcuar idenë e “përkohshmërisë“ së tij, peshkopi i nderuar përhapi edhe idenë se ishte në moshë të madhe dhe i sëmurë.

Gënjeshtrat e Janullatosit mbahen me të drejtë nga më të suksesshmet dhe më jetëgjatat, pasi kanë arritur të zënë vend. Edhe sot e kësaj dite, 20 vjet pas uzurpimit të Kishës Autoqefale Shqiptare nga greku Janullatos shumica shqiptarëve që kanë qënë ende në moshë arsyetimi në kohën e fabrikimit të gënjeshtrës e kanë harruar historinë e tij. Ideja brilante e luajtjes me shumëkuptueshmërinë e mbiemrit “i përkohshëm” konsiderohet e pakrahasueshme nga specialistët e gënjeshtrave.

Një pikë e debatueshme, veçanërisht nga partizanët e teorive konspirative mbetet mosha dhe gjendja shëndetsore e Janullatosit. Ndërsa disa ngulin këmbë që prifti thjesht ka qëlluar i shëndetshëm dhe jetëgjatë, ka zëra që thonë se Janullatosi origjinal ka vdekur me kohë dhe se personi që drejton sot Kishën Autoqefale Shqiptare është thjesht një sozi e tij. Pelerina e zezë, rrasoja, mjekra e gjatë - të gjithë këto elementë e bëjnë edhe më të lehtë zëvendësimin e origjinalit nga sozia. Sipas teoricienëve konspirativë zëvendësimi i Janullatosve me sozi mund të vazhdojë për shekuj, duke i dhënë tjetër kuptim mbiemrit “i përkohshëm” dhe duke përjetësuar kontrollin grek të Kishës Autoqefale Shqiptare.

Sidoqoftë, teoritë konspirative as ia ulin dhe as ia ngrenë vlerën gënjeshtrës së madhe, e cila i ka rezervuar Kryepeshkopit Janullatos një çmim të veçantë karriere këtë vit.

Histori e Shtrembëruar

by Arben Kallamata

(Si ndikon qënia e një prifti grek në krye të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare në paraqitjen e shtrembëruar të historisë.)

Zëri “Kisha Ortodokse Autoqefale e Shqipërisë“ në Enciklopedinë e Lirë Wikipedia në Internet (shqip) bazohet në dy burime. Njëri është “Thesari i Ortodoksisë, 200 vjet histori”, shkruar nga Kryepeshkopi grek i Kishes Ortodokse Autoqefale Shqiptare Anastasios Janullatos, ndërsa tjetri është “orthodoxalbania.com”, faqe interneti e administruar nga Kryepeshkopi grek i Kishes Ortodokse Autoqefale Shqiptare, Anastasios Janullatos. Nuk duhet shumë mend për të marrë vesh se kush e ka shkruar, autorizuar ose miratuar artikullin.

Janullatos erdhi në Shqipëri më 1991 me fjalët: "Jam një zëvendës, eksark, me një detyrë të përkohshme" (Sejfi Protopapa, “Peshkopi Janullatos, Jo Nënshtetësi Shqiptare”, Zemra Shqiptare, E Shtune, 10-05-2008). 20 vjet pas kurorëzimit “të përkohshëm” të tij në krye të Kishës shqiptare së themeluar nga Noli, veç lojës kuptimore me fjalët zëvendës, eksark, dhe i përkohshëm mund të shohesh edhe rezultate të tjera. Ndër to është edhe mënyra e shtrembër se si paraqiten ngjarjet dhe personat historikë.

Historia e KOASH në artikullin e Wikipedias ndahet në 5 pjesë duke kapur përkatësisht periudhat: Vitet apostolike – 731; vitet 731 – 1767; vitet 1767 -1937 dhe nga viti 1937 deri sot. Kreu për kohështrirjen 1767 -1937 ka një ndëndarje prej tre paragrafësh të titullluar “Kisha Ortodokse Shqiptare në SHBA” nga të cilat vetëm një fjali merret me Kishën Ortodokse Shqiptare në SHBA dhe Fan Nolin, prandaj s’është e tepërt ta citoj fjalë për fjalë: “Veçanërisht e rëndësishme ishte edhe veprimtaria e Fan Nolit (Theofan Stiljan Nolit ose Mavromatit), i cili përktheu shumë tekste kishtare në shqip, duke ngulmuar që këto të përdoreshin në adhurim; më pas ai zuri vende drejtuese, fillimisht në Kishë, si mitropolit i Durrësit, dhe më pas në Shtetin Shqiptar, si ministër i jashtëm dhe kryeministër, në vitin 1924.”

Roli i Fan Nolit në krijimin e KOASH është katandisur thjesht në atë të një përkthyesi të teksteve kishtare në shqip dhe, pastaj, në atë të një njeriu që “ka zënë“ vende drejtuese në kishë dhe në shtetin shqiptar.

Ata që i dalin në mbrojtje Janullatosit sjellin shpesh si argument erudicionin, njohuritë e tij të thella, të cilat nuk kam aspak ndërmend t’i vë në dyshim. Përkundrazi, erudicioni i tregon se katandisja në një fjali e rolit të Fan Nolit në krijimin e Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare; injorimi i ndikimit të vërtetë të kishës Shqiptare të Amerikës në themelimin e KOASH dhe mohimi absolut i rëndësisë së kësaj lëvizjeje në kuadrin e lëvizjes së përgjithshme të shqiptarëve për pavarësi është i qëllimtë, ndërsa qëllimi është i keq.

Themelimi i KOASH filloi paksa mbi 100 vjet të shkuara në Shtetet e Bashkuara të Amerikës në Boston dhe rrethinat e tij, ku ishte krijuar një komunitet pak a shumë i fortë shqiptarësh, shumica e të cilëve vinin nga Korça dhe fshatrat e saj, dhe një pjesë të mirë e tyre i përkisnin besimit të Krishterë Ortodoks.

Duke mos pasur kishë të vetën, imigrantët shqiptarë i qenë drejtuar kishave ortodokse greke, si më të afërtat për ta gjeografikisht dhe në kulturë. Duhet pasur parasysh se bëhet fjalë për fillimin e shekullit të 20të, kohë në të cilën Perandoria Otomane përpëlitej në grahmat e fundit; Greqia e kishte fituar që prej më se 80 vjetësh pavarësinë nga Perandoria Otomane; ndërsa Shqipëria ishte ende nën zgjedhë dhe po shtonte përpjekjet për pavarësi.

Turqia nuk e dëshironte pavarësinë e Shqipërisë, pasi donte ta mbante atë pafundësisht nën kontroll. Greqia, gjithashtu, nuk e dëshironte pasi ëndërronte që, në rastin e rrëzimit të perandorisë Otomane, ta coptonte fqinjin e saj duke i marrë pjesën jugore që, sipas Megalidesë përbën Epirin e Veriut, term që në logjikën shoviniste greke përkthehet në “Greqi”.

Pjesë e përpjekjeve për të penguar pavarësinë e Shqipërisë ishin edhe përndjekjet e patriotëve shqiptarë nga qeveritë turke dhe greke. Ndër ta ishte edhe i riu Kristaq Dishnica i cili vdiq në Hudson, Massachusetts në 25 Gusht 1907. Për shkak të veprimtarisë së tij në ndihmë të çështjes kombëtare shqiptare Dishnica ishte ekskomunikuar nga Kisha Greke. Kur vdiq Dishnica kisha greke nuk pranoi t’i bënte shërbimet e varrimit. Djaloshi u varros nga bashkatdhetarët me një ceremoni jo-fetare ne Worcester.

Kisha greke shkoi edhe më tej duke shpallur se nuk do t’i kryeheshin më shërbime besimtarëve shqiptarë që nuk shpalleshin grekë.

Emigrantët shqiptarë u ndodhën përpara një udhëkryqi – të pranonin një të pavërtetë, domethënë që nuk ishin shqiptarë por grekë dhe të vazhdonin të merrnin shërbimin fetar, apo të përballeshin me mundësinë e një ekskomunikimi masiv që, për mendësinë e fillimit të shekullit të njëzetë duhet të ketë qenë diça e afërt me fundin e botës.

Vështirë të thuhet se sa të ndërgjegjshëm ishin imigrantët e thjeshtë shqiptarë të Amerikës për rëndësinë historike të vendimit që do të merrnin. Vështirë të thuhet që gjykuan duke e ditur që fatet dhe e ardhmja e vendit të tyre që në atë kohë qëndronte në fije të perit, do të varej në një masë të madhe edhe në mënyrën se si do të vendosnin ata në këtë situatë.

Për shovinizmin grek kishte rëndësi parësore që gjithë ortodoksët shqiptarë të paraqiteshin si grekë. Kjo do t’i jepte një shtytje pretendimeve të tyre për Shqipërinë e Jugut dhe, në rastin e rënise së Perandorisë Otomane gllabërimi i këtij territori do të ishte shumë më i lehtë. Për Shqipërinë që po lindte kjo do të ishte vetëvrasje. E destinuar të coptohej për gjysmë në veri (me Kosovën dhënë sllavëve të Jugut) Shqipëria nuk do të mund ta përballonte edhe një ndarje tjetër më dysh. Një Shqipëri që shtrihej nga Tropoja në Shkumbin do të ishte e dënuar të mos mbijetonte.

Por shqiptarët e ndershëm të Massachusettsit e dhanë vendimin e tyre historik thjesht dhe qartë. Ata zgjodhën të vërtetën përpara gënjeshtrës. Ata thanë se s’mund të deklaroheshin grekë, edhe sikur kjo t’iu kushtonte ekskomunikim.

Kisha greke nguli këmbë në të sajën. Për një periudhë gati një vjeçare familjet e shqiptarëve ortodoksë të Massachusettsit u ndodhën në një gjendje apokaliptike - fëmijët e lindur duheshin pagëzuar, të vdekurit duheshin varrosur me ceremoni, dasmat duheshin bekuar. Përkohësisht ata u ndihmuan nga Kisha Ortodokse Siriane në Worcester.

Gjendja vazhdoi derisa fati iu solli njeriun e përshtatshëm – një i ri intelektual, që shumë shpejt do të bëhej një nga personalitetet më të shquar të kulturës mbarëshqiptare – Theofan Stilian Noli.

Noli jo vetëm pranoi të vihej në krye të Kishës shqiptare në Boston, por edhe filloi organizimin e asaj që do të kthehej në Kishën Autoqefale Shqiptare. Ai thirri në takim ortodoksë nga gjithë New England dhe diskutoi me ta mundësinë e krijimit të një Kishe të pavarur (Autoqefale) Shqiptare. Noli u dorëzuar prift në 8 Mars 1908 nga Kryepeshkopi Rus i Nju Jorkut. Patriot, erudit, shkollar, njohës i disa gjuhëve të huaja, njeri me karakter të fuqishëm dhe vizion të qartë, ai iu vu përkthimit të liturgjisë së kishës duke vënë bazat e predikimit në shqip. Në 22 Mars 1908, 26 vjeçari Noli mbajti me krenari të parën meshë në Shqip në Knights of Honor Hall n Boston, veprim që do të shënonte hapin e parë drejt organizimit zyrtar dhe njohjes së Kishës Autoqefale Ortodokse Shqiptare (Robert Elsie: Fan Noli - http://www.albanianliterature.net/authors_classical/noli.html).

Tre vjet më vonë, në 10 Gusht 1911 Noli ndërmori një udhëtim në Europë ku, gjatë katër muajve mbajti shërbesa fetare për kolonitë shqiptare në Kishinev, Odessa, Bukuresht dhe Sofie. Në Korrik 1913 Noli vizitoi për herë të parë Shqipërinë dhe në 10 Mars 1914 mbajti të parën shërbesë fetare ortodokse në shqip në prani të Princ Vilhelm Vidit që s’kishte veçse tre ditë që kishte mbërritur në Durrës (Robert Elsie, po aty.)

E gjithë kjo veprimtari duket tepër e vështirë për t’u anashkaluar me një fjali të vetme, aq më tepër nga një erudit. Po kështu, e vështirë është të anashkalohet edhe historiku i mëpasshëm i Kishave të Bostonit të Jugut (South Boston) për kontrollin e të cilave ka pasur një përplasje të gjatë midis shqiptarëve patriotë me në krye Nolin dhe Kishës greke.

“Kush kontrollon të shkuarën, kontrollon të ardhmen; kush kontrollon të sotmen kontrollon të shkuarën,” thotë Oruelli. Janullatos kontrollon të sotmen e Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare. Përmes këtij kontrolli, ai përpiqet të manipulojë të shkuarën e saj, në mënyrë që të ketë kontroll edhe mbi të ardhmen.

Ndonëse absurde në pamje të parë, pyetja a janë grekë apo shqiptarë ortodoksët e Shqipërisë është shtruar vazhdimisht këto 200 vjetët e fundit nga shovinistët grekë. Ajo vazhdon të shtrohet dhe, me sa duket, do të shtrohet për ca kohë edhe në të ardhmen. Për këtë mjafton t’i hedhësh një atyre që shkruajnë Nicholas Gage me shokë. Jo rastësisht, Gage është ndër mbështetësit më të fuqishëm të mbajtjes së Janullatosit në krye të KOASH-it, gjë që e provojnë edhe artikujt e tij të gjatë në New York Times e gjetkë.

Pyetja “a janë grekë ortodoksët e Shqipërisë?” nuk është aspak fetare. Ajo është politike, gjeopolitike, siç është edhe statusi i kreut të Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare. Ardhjes së tij në krye të kishës në vitin 1991, pas një veprimi të papërgjegjshëm të Ramiz Alisë i ka ikur me kohë “përkohshmëria” e premtuar. Justifikimit se vendit i është prishur infrastruktura fetare dhe nuk mund të gjenden priftërinj shqiptarë të aftë për ta kryer këtë funksion i ka skaduar afati.