Unë jam
tolerant me festat. Për shembull, megjithëse ateist, në një tryezë me një shoqëri
të mirë, me një gotë verë, me një thelë gjeli, një bërxollë apo një biftek,
festoj gjithë qef Divalin, Krishtlindjen, Hanakan, Bajramin, Vitin e Ri Kinez,
Novruzin, Ditën e Verës, Thanksgiving, Vesakhan, Holin, Visun – kë të doni. Për
këtë kam dëshmitarë.
Por 29
Nëntorin nuk pranoj ta festoj. Pse?
29 Nëntori
si ditë e çlirimit të Shqipërisë është mashtrim. Të gjithë dokumentët e kohës
tregojnë që Shqipëria është çliruar në 28 Nëntor 1944. Domethënë që
ushtari i fundit hitlerian është larguar në këtë datë. Deri një vit më vonë kjo
është mbajtur si data zyrtare e çlirimit edhe nga vetë Enver Hoxha.
Po të vihej thjesht në diskutim dita kur është larguar ushtria
naziste nga Shqipëria, unë do ta kisha toleruar dhe do ta festoja me qef edhe
29 Nëntorin. Në fund të fundit bëhet fjalë për një çlirim dhe ne, shqiptarët, që
e kemi zakon të kundërshtojmë njëri-tjetrin për çdo gjë, mbase do të ishte mirë
të pajtoheshim në këtë pikë dhe ta ngrinim nga një gotë bashkë. Por puna nuk është
kaq e thjeshtë.
29 Nëntori u zgjodh nga Enver Hoxha në kuadrin e hapave për
bashkimin e Shqipërisë me Jugosllavinë, ku përfshiheshin edhe bashkimi i monedhës,
heqja e doganave, falja e floririt dhe pasurive shqiptare bosëve të Beogradit,
etj. 29 Nëntori për Jugosllavinë festohej si dita kur Këshilli AVNOJ shpalli
Federatën Demokratike të Jugosllavisë. Enver Hoxha kërkonte ta njësonte edhe
festën e çlirimit të Shqipërisë me këtë datë.
Ideja e përfshirjes së Shqipërisë në Jugosllavi ishte pjesë
e paneve të Titos për krijimin e një Konfederate Ballkanike me qendër
Beogradin. Për sa kohë vazhdoi Lufta e Dytë Botërore Stalini ia ushqeu Titos këtë
shpresë, pasi ai kishte nevojë për mbështetjen ushtarake të partizanëve
jugosllavë dhe për një rezistencë anti-fashiste në të gjithë Ballkanin. Enver
Hoxha ishte thjesht një hallkë e këtij plani, një vegël që i duhej Titos për ta
pasur të lehtë punën në këtë pjesë të Ballkanit.
Por mbarimi i luftës solli të tjera përparësi për Stalinin.
Atij nuk i leverdiste të kishte një fuqi të fortë në cepin e perandorisë së
vet, aq më tepër nën Titon që flirtonte hapur me anglezët dhe amerikanët. Ideja
e Federatës Ballkanike u hodh në kosh. Titoja u thartua me Stalinin.
A mund ta merrte Titoja Shqipërinë pas rënies së idesë së
Federatës Ballkanike? Natyrisht që mund ta merrte. Stalini, megjithëse kundër konfederatës,
i dha leje për këtë me foljen e famshme “gllabëroje” që citon Gjilasi. Por Titos
i iku oreksi për të gllabëruar. Si mjeshtër i ekujlibrave politike ai e dinte që
do t’i bëheshin ca si tepër shqiptarë në Jugosllavi dhe do t’i hapnin punë.
Atij i leverdiste më mirët’i linte shqiptarët të ndarë në katër-pesë pjesë, dhe
shtetin e Shqiptarëve në një gjendje sa më të keqe, që të mos iu bëhej zili
shqiptarëve që kishte nën kontroll ai vetë. Hoxhës iu dha urdhëri: Rri aty,
mbaje vendin baltë dhe mbretëro në mes të baltës. Për sa kohë që s’më hap punë
mua, as unë s’do të të hap punë ty. Kufijtë do t’i kemi të ndarë, dhe të ndarë mirë.
Hoxha natyrisht që u bind, dhe u lidh me Rusët për të rrumbullakosur alibinë.
Por Titos dhe kërkesës së tij i shërbeu deri në frymën e fundit.
29 Nëntori për mua është një pjesë e shëmtuar e një plani të
shëmtuar, thellësisht anti-kombëtar, anti-shqiptar. Festimi i kësaj date është
pajtimi me tradhëtinë kombëtare të Enver Hoxhës.
Jo rrallë më pyesin : Si mund të mos e festosh ti këtë
ditë, kur yt atë ka qënë partizan dhe ka luftuar për këtë ditë?
Im atë ka qënë partizan dhe ka luftuar për çlirimin e Shqipërisë
dhe jo për 29 Nëntorin. Për këtë unë e respektoj edhe më shumë. Ai, dhe mijëra
të tjerë si ai që dolën në mal dhe luftuan me ndershmëri kundër pushtuesit nuk ëndërronin
as pasuri, as ofiqe, as luftë klasash, as regjimin e terrorit që vuri Enver
Hoxha. Ata ëndërronin një Shqipëri të lirë nga pushtuesit dhe demokratike, një
Shqipëri të begatshme për të gjithë. Këtë ëndërr ata kujtuan se e realizuan në
28 Nëntor 1944. Por ëndrra u vodh dhe u përdhos nga Enver Hoxha dhe klani rreth
tij.
Dikush mund të thotë që po të mos kishte qënë Enver Hoxha,
do të kishte dalë një tjetër që ta vidhte ëndrrën. Edhe kjo mund të kishte
ndodhur. Një tjetër mund të thotë që kjo është gjëja më e rëndomtë - pas të
gjithë lëvizjeve të mëdha, del një grup maskarenjsh që vjedh ëndrrën – siç u
vodh dhe po vidhet ëndrra e studentëve të Dhjetorit dhe gjithë shqiptarëve për
Demokraci. Edhe kjo është e vërtetë.
Për mua ka rëndësi që 28 Nëntori i vitit 1944 është data kur
u çlirua Shqipëria nga fashizmi dhe u bë realitet një pjesë e ëndrrës së atyre
partizanëve shqiptare që luftuan për liri. Ndrsa 29 Nëntori është data që
caktoi ai, vjedhësi i ëndrrës, si fillim të pushtetit të tij të ndyrë. Ajo është
data e tradhëtisë kombëtare. 29 Nëntor ishte emri që iu vu vjedhjes.
Prandaj edhe unë dua t’i qëndroj përkrah edhe të vërtetës,
edhe t’im eti, edhe gjithë atyre që luftuan sinqerisht për një Shqipëri të lirë
dhe demokratike kundër pushtuesve fashistë dhe nazistë, por që u tradhëtuan në
mënyrën më të poshtër. Fakti që kjo datë përkon me Ditën e Flamurit, me
Shpalljen e Pavarësisë, datën më të rëndësishme deri më sot të kombit shqiptar,
e bën atë edhe më të bukur. Thuhet se ajo përkon edhe me datën e mbërritjes së
Skëndërbeut në Krujë. Aq më
mirë. Trefish më mirë.
Në 28
Nëntor ne festojmë Shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë - ngjarjen më të
rëndësishme historike të kombit. Për herë të parë në historinë e vet në 28
Nëntor 1912 shqiptarët kishin një komb. Vërtet të cunguar, vërtet të
coptuar, por e kishin. Ishte fillimi i një rruge. Në 28 Nëntor 1944 shqiptarët
u çliruan nga një pushtim i poshtër dhe i pabesë - fillimisht nga fashistët
Italianë, dhe pastaj nga nazistët gjermanë. Ndoshta jo në përmasat e 1912, edhe
ky çlirim ishte i rëndësishëm. Asnjë popull, asnjë qytetar i ndershëm dhe patriot
nuk e do dhe s’ka si ta dojë pushtimin e vendit të vet, nga kushdoqoftë dhe me
çfarëdolloj justifikimi qoftë. Kur i festoj, unë kam rast të ngre dolli për të
dyja këto ngjarje.
No comments:
Post a Comment